Zinvolle zondag

Zinvolle zondag

Zondag gebeurde wat echt zelden gebeurt: ik had helemaal geen zin om naar de kerk te gaan. Ik was moe zaterdag na het zoveelste kerstdiner en had de hele week al mensen om me heen. De oudste, die zelf zondags liever naar dominee Beddenlaken gaat, vroeg met een grijns of ik al zin had in de dienst van morgen. ‘Die komt vast nog wel,’antwoordde ik hoopvol. Maar nee, ook na een nachtje slapen, was die zin nog niet gearriveerd. Zo zit ik dus deze laatste zondag van het jaar op de eerste rij in de kerk, terwijl ik misschien wel liever in bed was blijven liggen.

Wanneer de dienst begint, denk ik terug aan de eerste zondag van 2019 en het Bijbelgedeelte uit Numeri 9, waar God toen zo duidelijk door sprak. Zoals de Israëlieten alleen moesten optrekken, als de wolk van God optrok, zo moest ik zelf geen plannen maken voor het nieuwe jaar, maar alleen in actie komen, als Hij het aangaf. Een uitdaging om het jaar zo open tegemoet te treden. Het jaar werd verrassend, maar ook flink pittig. Er was angst en verdriet, maar er viel gelukkig ook veel te genieten.

Ondertussen ben ik ook mee gaan zingen. Eerst alleen met mijn mond, maar dan opeens krijg ik zin, zin om te zingen, zin om Hem te prijzen voor het jaar dat was, voor wie Hij daarin voor me was. Mijn vermoeide lijf staat op, mijn armen gaan de lucht in en ik jubel uit volle borst mee. Aan het einde van de dienst kan ik me bijna niet meer voorstellen dat ik vanochtend geen zin had om te gaan. Zo is een zondag zonder zin, zeker geen zinloze zondag geworden en blijkt maar weer dat het er niet om gaat of ík zin heb, maar dat het gaat om Hem die mijn leven zin geeft.

Als een liefdeslied is hier 2019,

Een melodie van vreugde en pijn,

En ik bid U, Heer, dat ook 2020

Een symfonie voor U mag zijn.

(naar Opwekking 753)

Een bijzonder kerststukje

Een bijzonder kerststukje

Een kerstboom kopen schijnt veel relatiestress te kunnen veroorzaken. Ik las het in de krant mét tips van een echte therapeut erbij. Wat al nieuws is tegenwoordig. Maken mensen zich echt druk om zoiets onbenulligs als een kerstboom? Door naar het echte nieuws, al zijn die eindeloze artikelen over de Brexit en het klimaatakkoord nou ook niet zo bijster interessant meer. Gelukkig is het bijna kerst, dan lijkt het overal even vrede op aarde.

Hier thuis hebben wij samen overlegd: we nemen een kleine kerstboom dit jaar. Dochterlief is het er alleen niet mee eens. Haar vader krijgt ze al gauw mee in haar fel verdedigde standpunt. ‘Ach, iets groter kan toch ook wel?’ Uiteindelijk stem ik dan ook maar in. We hebben nog even gemeten: niet groter dan papa lang is. Goedgemutst gaan ze samen op stap. Wat denk je? Komen ze even later thuis met een enorme boom die niet eens rechtop in de woonkamer kan staan! De krant van een paar dagen geleden had ik helaas al bij het oud papier gedaan. Wat nu? Gelukkig ben ik een behoorlijk flexibel mens, dus ik slik een keer flink  en lach er dan maar hard om. Hij knipt een stuk van de top, ik maak wat ruimte in de kamer, zij haalt een lading versiering tevoorschijn. Voila, een prachtige boom!

Nu werd ik niet volledig vergeten hoor, toen ze bij het tuincentrum waren. Mijn lieve man bedacht voor mij een kerststukje mee te nemen. Leuk, daar houd ik wel van, meestal tenminste…. Deze vind ik eigenlijk niet zo heel erg mooi. Het is een wat sober en saai exemplaar met bruinige kaarsen in een witte plastic bak zonder enige blingbling. Natuurlijk heb ik hem dankbaar aangenomen, het is tenslotte een heel lief gebaar. Daarna heb ik nog wel even overwogen of ik hem wat zou opleuken om het geheel iets meer glitter en glamour te geven, maar daar heb ik toch maar van afgezien. Ik bedacht me dat dit kerststukje juist precies de kerstboodschap vertolkt: een Geschenk dat kwam in eenvoud en soberheid, maar dat is gegeven vanuit de allergrootste liefde. Wat een mazzel dat ik daar in deze dagen steeds zichtbaar aan herinnerd wordt!

Zin of geen zin, that's the question

Zin of geen zin, that’s the question

Het volgende (helaas) herkenbare berichtje las ik op 10-12-2019 in Trouw:

De lerarenbond vergeet dat scholieren betekenis nodig hebben ….Als voorzitter van het Landelijk Aktie Komitee Scholieren spreek ik veel middelbare scholieren over hun zorgen. De conclusie uit het onderzoek van Qompas vorige week, dat lessen steeds saaier en oninteressanter worden bevonden, is voor mij geen verrassing. Te vaak krijg ik te horen dat de betekenis van het onderwijs is verwaterd. Leren voor een toets wordt alleen gedaan voor het cijfer, lessen worden gevolgd in plaats van ervaren en school wordt gezien als een verplichting. De Oeso stelt zelfs dat wereldwijd Nederlandse schollieren het minst gemotiveerd zijn. Het vergroten van betekenis zou topprioriteit moeten zijn.…. (door Pieter Lossie)

‘Waarom moeten we dit leren? Wat is het nut hiervan?’ De vraag naar betekenis van het onderwijs is natuurlijk niet van vandaag. Toen ik zo’n 20 jaar geleden voor de klas stond, werd dit soort vragen mij dikwijls voor de voeten geslingerd. Door intelligente gymnasiumleerlingen welteverstaan, die toch worden geacht leergierig te zijn en zeker geïnteresseerd in Grieks en Latijn, want waarom zou je anders het gymnasium volgen? Ongeïnteresseerde leerlingen motiveren daar was ik niet zo goed in. Zelf genoot ik van de klassieke talen op de middelbare, de lerares was leuk, de inhoud afwisselend en de lessen gezellig met ons kleine clubje. De studie was ook gezellig, maar inhoudelijk vond ik het wat stoffig, echte passie voor het vak heb ik nooit gekregen. Die kon ik dus ook niet overdragen aan mijn leerlingen. Ik besloot mijn energie er niet langer in te steken en stichtte een gezin.

En nu heb ik er één thuis, zo’n ongeïnteresseerde leerling. ‘De overheid verpest mijn jeugd met die leerplicht!’roept hij regelmatig. ‘Zo jammer dat die Shakespeare geboren is en zonodig literatuur moest gaan schrijven. Had die man niks beters te doen?’ Hij wil ICT-er worden, is al veel bezig met programmeren, kan inventieve oplossingen bedenken voor complexe vraagstukken en weet de informatie die hij nodig heeft online bij elkaar te sprokkelen. Vind je het gek dat hij moeilijk te motiveren is om Engelse literatuurgeschiedenis te leren? Of zich te verdiepen in natuurkunde waar hij toch niets mee wil?

‘De vakken zijn dan misschien niet leuk, maar die voldoendes straks wel. Denk daar dan vast aan.’ ‘Onderwijs is een voorrecht. Zonder dat kon je niet de hele dag computeren, maar zocht je bierdopjes op een vuilnisbelt.’ ‘Besteed je tijd die je toch op school moet zitten dan in elk geval nuttig.’ Ik blijf het proberen, linksom, rechtsom, begripvol, met enige druk… Bij je eigen kinderen is opgeven geen optie.

School belde. De cijfers en de werkhouding zijn ondermaats of we kunnen komen praten? Tja, dan vraag ik me af, waar ligt eigenlijk het probleem? De leerling die niet werkt? De school die het niet is gelukt het onderwijs betekenis te geven? Of ligt het aan de ouders die te soft zijn geweest voor hun prinsje? Het onderwijssysteem veranderen we niet in een paar maanden. Die opvoeding trekken we niet zomaar weer recht. De bal ligt dus echt bij de leerling: kom op, aan het werk, zorg dat je je diploma haalt! Want hoe we het ook wenden of keren: het is wel een papiertje met betekenis.

Hoe attent!

Hoe attent!

Je hebt van die mensen die superattent zijn. Je weet wel: een soepje voor een zieke, een felicitatie bij alle feestelijkheden, een bloemetje als bedankje. Noem het maar op, ze doen het allemaal voor iedereen in hun wijde omgeving. Dan heb je ook van die mensen die helemaal niet zo attent zijn. Dat is geen onwil denk ik. Het komt gewoon niet in hun hoofd op en het ontgaat hun volledig. Daar voelen ze zich dan ook niet schuldig over ofzo. En dan heb je nog de mensen zoals ik. (Ik vermoed namelijk dat ik niet de enige ben.) Ik ben heel attent…. in mijn hoofd tenminste. Alleen ergens in het proces van idee naar uitvoering gaat het vaak mis.

Neem nou zo’n soepje. Het klinkt vrij eenvoudig. Ik hoor dat iemand ziek is en bedenk dat ze dan wel een opkikkertje kan gebruiken. Ik weet alleen niet zeker of ze daar wel op zit te wachten. Misschien komen er al 10 mensen wat brengen, misschien lust ze wel helemaal geen soep. Ik zou kunnen bellen om het te vragen natuurlijk, maar op welk tijdstip bel je een zieke nu het best? En als ik dan bel, moet ik wel weten wanneer ik tijd heb om het te brengen en dus ook wanneer ik het eigenlijk ga klaarmaken. Wat voor soep maak ik dan en wanneer koop ik de ingrediënten? Zelf eten we altijd soep uit blik, ook lekker. Maar ze is toch niet zo ziek dat ze geen blik soep kan openmaken? Laat maar met die soep! Ik kan misschien beter gewoon een kaartje sturen. Dat is ook attent.

Wanneer ik dan kijk in mijn voorraadje kaarten, blijkt ook dat nog niet eenvoudig. Proficiat met een plaatje van een pul bier? Een bruinige kerstkaart met een Russische Bijbeltekst? Een gratis Leger-des-Heils-kaartje? Hmm, ik moet dus eerst naar de winkel voor een geschikt exemplaar. Wanneer de zieke drie weken later nog niet beter is, klim ik eindelijk in de pen. Als er ook een postzegel in huis is en ik eraan denk het kaartje te posten, krijgt ze dan toch echt een kaartje. Het voordeel van deze vertraging is dat het voor de ontvanger een heuse  verrassing is. Mijn kaart valt veel meer op dan als hij tegelijk was gekomen met de 23 kaarten van de superattente mensen. Ik word dan ook uitgebreid geprezen: ‘Wat attent!’

Bij verjaarskaarten ligt het wat ingewikkelder. In mijn hoofd komen ze precies op tijd met een originele gelukswens waar ik de woorden al van uitgedacht heb. Ik vergeet verjaardagen meestal echt niet, maar de gedachte wordt niet op tijd omgezet in actie en dan laat ik het maar waaien. Na de zoveelste kaartloze verjaardag zei mijn schoonzus eens heel aardig: ‘Geeft niks, jij bent goed in andere dingen.’ Dat is misschien wel waar, maar toch….

Ik overweeg een persoonlijk assistent in dienst te nemen voor de uitvoering van al mijn goede ideeën. Of zal ik een gerenommeerde cursus gaan volgen? ‘Superattent worden in drie eenvoudige stappen.’ En verder, beste lezer, worden attente tips zeer gewaardeerd. Het mag vandaag, maar over drie weken is het ook een erg leuke verrassing!

p.s. Vriendelijkheid is volgens Galaten 5:22 een vrucht van de Geest. Als ik vol van Hem ben, gaat het dus vanzelf verder groeien in mij. Ik ben benieuwd op welke creatieve manieren ik die vriendelijkheid nog meer ga uiten in de loop der tijd. Wie weet kan ik zelf wel een cursus gaan geven?

Zijn wij rijk of niet?

Ha lieve kids,

Wanneer wij met z’n vijven een gesprek proberen te voeren is het heerlijk chaotisch en vliegen de bijdehante opmerkingen over de tafel, maar is er soms maar weinig tijd om even rustig te denken en te luisteren. Daarom leek het me leuk om jullie eens een brief te schrijven. Door wat we horen en zien op onze schermpjes of om ons heen worden we nogal eens uitgedaagd om na te denken over arm en rijk. Wat zou je doen met een miljoen? Hoe is het om steenrijk te zijn? Straatarm, wanneer noem je iemand zo? Zijn Nederlanders niet eigenlijk allemaal  rijk? En hoe zit het met ons? Onze antwoorden wisselen wat met de stemmingen mee, maar ergens beseffen we denk ik allemaal dat we bofkonten zijn. We hebben een vermogen op de bank. Ook al is hij wat versleten en ruziën we soms om een plekje, als we daar ’s avonds met elkaar zitten onder een dekentje met wat lekkers, zijn we rijk, toch?

We zijn vooral rijk met elkaar, maar natuurlijk speelt geld ook een rol. Mijn kijk op mijn eigen rijkdom veranderde voorgoed toen ik in Ghana was. Ik had foto’s gezien, verhalen gehoord, maar nu gingen we dan toch echt. Papa werkte parttime, ik studeerde nog, we konden de reis net betalen. Dus rijk? Ik ? Zo zag ik mezelf niet helemaal. Tot ik daar uit het vliegtuig stapte. De markt was onze eerste bestemming. Wat was het een prachtig gezicht: bergen met tomaten, mango’s en meloenen, kleurige stoffen met vrolijke prints, olifanten, tijgers, giraffen kunstig uit hout gesneden. Maar wat was het contrast ook groot tussen die veelkleurige pracht en de open riolen, smoezelige kinderen en paden vol gaten. Het overweldigde me, maar kans om alle indrukken tot me door te laten dringen kreeg ik niet. Van alle kanten drongen verkopers en bedelaars zich aan ons op. ‘I am your friend.’ Zij zagen geen student in een gekregen rolstoel met een shirtje uit de uitverkoop. Nee, ik was blank en dus rijk. Toen ik weer thuis kwam in ons keurige huis met stroom, water en een gevulde voorraadkast, kon ik dat eigenlijk ook niet meer helemaal ontkennen.

Dus ja, zijn wij rijk? Het is maar hoe je het definieert en aan wie je het vraagt. In elk geval voel ik me genoeg gezegend met geld en geluk om rijkelijk te kunnen uitdelen. En jullie? Vinden jullie jezelf rijk? Ik ben benieuwd naar jullie antwoorden!

Liefs van jullie mams

Lekker praktisch

Lekker praktisch

Een andere fiets, een ander bed, een andere stoel, een andere koekenpan, een ander mesje, een andere pen. Praktische problemen vragen om praktische oplossingen. Met mijn beperkte lijf loop ik tegen steeds meer dingen aan, krijg ik steeds meer klachtjes en pijntjes, ben ik steeds toch uit balans, dus is het tijd om een grote slag te maken. Als je dan je hele doen en laten eens onder de loep neemt, blijken er wel wat veranderingen mogelijk. Minder doen en meer laten, maar ook anders doen met minder kracht, met minder pijn.

Nu kun je het zo gek niet bedenken of iemand heeft er een heel handige oplossing voor bedacht. Vraag het een deskundige en die weet het zo voor je. Of je kunt gewoon even googelen. In een mum van tijd stuiteren ontelbare slimmigheden over je scherm. Helaas blijkt handig niet zo’n objectief begrip. Handig voor jou is vaak helemaal niet handig voor mij. En soms heb ik eigenlijk ook niet gelijk behoefte aan een oplossing. Praktische problemen kunnen ook een hoop emoties oproepen. Boosheid, angst, verdriet. Waarom doet dit lijf het niet gewoon? We willen geen twee matrassen in plaats van één! Wat moet ik allemaal nog meer gaan inleveren? Kan ik straks nog wel schrijven met deze hand? Afscheid nemen doet zo zeer! Nooit meer gewoon fietsen. Voortaan sjees ik met een opvallende driewieler door het dorp.

Flink lastig alles zo bij elkaar, maar toch ben ik ook echt blij met de bruikbare oplossingen, de mensen die meedenken, de potjes die er zijn. Dit lichaam is een kostbaar geschenk waar ik goed voor wil zorgen. Dit hoort er nu blijkbaar bij op dit moment. Dan is het natuurlijk ook gewoon waar: praktische problemen vragen om praktische oplossingen. Maar alleen in theorie is er geen verschil tussen theorie en praktijk. Het zelf ervaren, dat maakt zoveel verschil. Dan heeft het gevoel ook echt wat ruimte nodig. Dat weet toch praktisch iedereen?

Ik stroom over

Na jaren tobben en heel veel pijn aan mijn linkervoet was daar op 26 oktober 2016 de heftige en onomkeerbare operatie. Over dat moment schreef ik onderstaande column.

Ik stroom over

De Here is mijn Herder, mij ontbreekt niets. Psalm 23:1

“Mevrouw, wat is uw geboortedatum? Wat gaan we vandaag doen? Bent u er klaar voor?” Tot dit moment had ik me vandaag aardig sterk kunnen houden, maar terwijl ik antwoord op de vragen, beginnen de tranen over mijn wangen te stromen. Wegvegen kan niet: mijn beide armen worden vastgehouden door vriendelijke heren die proberen een infuus aan te leggen. Het geeft niet, deze tranen mogen er zijn. Maar ik wil nu niet in paniek raken, ik wil ook nu mijn oog op Jezus gericht houden. Heer, hoe doe ik dat? Psalm 23 komt in mij op en in gedachten zeg ik de bekende woorden: “De Here is mijn Herder…. Zelfs al ga ik door een dal van diepe duisternis, ik vrees geen kwaad, want Gij zijt bij mij.” En ja, Hij is er en vult mij met Zijn vrede.

Ik word wakker en hoor pieptonen en voetstappen. Er komt iemand bij mijn bed staan: “Mevrouw, de operatie is voorspoedig verlopen.” Opnieuw lopen de tranen over mijn wangen. Opnieuw komt Psalm 23 in me op: “De Here is mijn Herder, mij ontbreekt niets.” Opnieuw vult Hij mijn hart met Zijn vrede. Wat een wonderlijke tekst in deze situatie! Wat een wonder dat ik zeker weet dat het waar is! Vandaag is mijn onderbeen geamputeerd, voortaan is mijn lijf incompleet, vanaf nu ontbreekt mijn linkervoet. Maar juist op dit moment zegt mijn Herder, mijn liefdevolle Vader: “Wanneer je bij Mij komt, maak Ik je compleet. Het zal je aan iets ontbreken.”

Van tevoren heb ik me afgevraagd wat deze operatie met me zou gaan doen. Veel kan ik nog niet overzien, maar één ding weet ik: het maakt me vastbesloten dichtbij de Herder te blijven, dat is de plek waar het mij aan niets ontbreekt. Dus steeds hef ik mijn glas naar Hem op en Hij schenkt en schenkt en schenkt…… en ik stroom over, wauw,  ik mag zelfs gaan uitdelen!

Uitgeput

Bijna vier jaar lang heeft mijn blog geslapen. De reden? Uitputting op alle terreinen van mijn leven. Ik heb wel een aantal columns geschreven in deze periode, maar die heb ik niet meteen hier geplaatst. Wel heb ik ze uiteindelijk verzameld in een boekje dat ik de titel gaf 'Mij ontbreekt niets'. Het boekje begint met dit stukje.

Uitgeput

Jongelingen worden moede en mat, zelfs jonge mannen struikelen, maar wie de Here verwachten putten nieuwe kracht. Jesaja 40:30

Wat zien die ramen met die geraniums er eigenlijk aantrekkelijk uit. Ik zou er best achter willen zitten. Dan dronk ik een kopje koffie, speelde een potje scrabble en hoefde verder niks. Kan ik de cijfers van mijn leeftijd niet omdraaien? Dan ben ik 83…. Ik fiets langs het zorgcentrum bij ons in het dorp wanneer deze gedachten door mijn hoofd schieten. Ik ben moe. Mijn energie is op. De verantwoordelijkheid van mijn bestuurstaak valt me zwaar. De kinderen hebben op dit moment alledrie specifieke aandacht nodig. Mijn man is bezig met een pittige opleiding, heeft mijn steun hard nodig en is weinig thuis. In mijn familie zijn zorgen die op me drukken. En dan heb ik ook nog een lijf dat zo niet verder wil. Als ik er zo over nadenk, snap ik wel dat ik er even geen zin meer in heb, maar ergens kan ik ook wel lachen om mijn eigen gedachten. Het bejaardenhuis? Hoe kom ik op het idee? Ik heb nog een groot deel van mijn leven voor me! Dat wil ik toch niet missen?

Ik wil verder en heb nieuwe energie nodig. Maar hoe? Mijn leven lang ben ik al christen en geloof ik dat Gods Woord waarheid is. Dat iedereen een keer aan het eind van zijn krachten komt zoals staat in Jesaja 40, klopt inderdaad. Dat heb ik al mogen ontdekken. Zelfs ik , die altijd doorga en altijd geprezen word om mijn kracht, ben nu uitgeput. Dan is het dus nu tijd om te ontdekken of de tweede helft van de tekst ook waar is. Geeft de Heer inderdaad nieuwe kracht aan hen die het alleen van Hem verwachten? Ik weet dat ik het echt niet meer van mezelf hoef te verwachten: ik ben helemaal leeg. Ik neem dus maar de proef op de som. Hier ben ik, Heer, met een lege emmer. Wilt U hem vullen?

Verrassing!

Verrassing!

Als ik zou zijn geboren als Harakmbut-indiaan in Peru, was ik vast blij verrast door zo’n buitenkansje: zomaar een heerlijke snack in mijn gang. Maar hier en nu vind ik het alles behalve een welkome verrassing. Dit is alleen maar verschrikkelijk smerig en hoogst irritant op de vroege ochtend. Jakkes! Terwijl de kids aan het ontbijten zijn, probeer ik op mijn knieën met een pincet ze uit het kleed te wurmen en in een bakje te deponeren. Walgelijk, misschien zitten ze dan vol gezonde eiwitten, maar je zou dit toch moeten eten! Waar laat ik ze eigenlijk? Zal ik ze voor mijn man bewaren? Die koopt wel eens een portie voor zichzelf. Niet om te eten, maar om mee te vissen. Maar bah, dan zou ik ze in de koelkast moeten bewaren, anders verpoppen ze te snel. Ik gooi ze maar ergens buiten als vogelvoer. Vlak voor de deur zit al een mereltje heerlijk te peuzelen. Daar lagen ze blijkbaar ook: tientallen kronkelende, vieze, witte, blote maden.

Nu zijn ze dan wel opgeruimd, maar waar kwamen ze eigenlijk vandaan? Hoe zijn ze in mijn gang beland? Ik moet het weten! Een rottende regenbroek? Stront onder een schoen?  Een lijkje van een muis onder de mat? Niks te vinden. Een kier onder de voordeur? Een barst in het plafond? Ik geef het op. Het blijft een raadsel. Ach, nu zijn ze toch weg?

Bijna was ik dit irritante incident vergeten, tot een week later op een ochtend… Weer een lading krioelende beestjes in de gang! Ik schakel hulptroepen in om ze op te ruimen, en nog belangrijker, om mee te speuren naar de bron. De hele gang leeggehaald, met een ladder op het dak gekeken, het konijnenhok uitgebreid gesopt, maar de route van de maden is onnavolgbaar. Het blijft een onopgelost mysterie. Wat nu?

Nu wordt het herfst. De regen komt met bakken uit te lucht, de afvoer stroomt over, de vloer kleddernat. Waardoor? Dat is weer een nieuw raadsel. Maar met de herfst komen ook de lagere temperaturen. En zoals sneeuw smelt door de zon, lost het madenvraagstuk zich juist op door de kou. Geen warmte, geen maden, geen maden, geen mysterie. Handig die wisselende seizoenen! Wie weet welke problemen zich nog meer vanzelf gaan oplossen met het verstrijken van de tijd.

Bij de Harakmbut-indianen kennen ze natuurlijk niet zo’n herfst als wij. Misschien dat ze daarom andere oplossingen hebben bedacht voor hun madenprobleem? Ze maken gewoon van de nood een deugd.  Waar ik een smerig potje ongedierte zie, zien zij een feestmaal. Wat een irritant incident is voor mij, is voor hen een welkome verrassing. Voor mij ook zo’n portie indianen-mentaliteit graag!