Lekker praktisch

Lekker praktisch

Een andere fiets, een ander bed, een andere stoel, een andere koekenpan, een ander mesje, een andere pen. Praktische problemen vragen om praktische oplossingen. Met mijn beperkte lijf loop ik tegen steeds meer dingen aan, krijg ik steeds meer klachtjes en pijntjes, ben ik steeds toch uit balans, dus is het tijd om een grote slag te maken. Als je dan je hele doen en laten eens onder de loep neemt, blijken er wel wat veranderingen mogelijk. Minder doen en meer laten, maar ook anders doen met minder kracht, met minder pijn.

Nu kun je het zo gek niet bedenken of iemand heeft er een heel handige oplossing voor bedacht. Vraag het een deskundige en die weet het zo voor je. Of je kunt gewoon even googelen. In een mum van tijd stuiteren ontelbare slimmigheden over je scherm. Helaas blijkt handig niet zo’n objectief begrip. Handig voor jou is vaak helemaal niet handig voor mij. En soms heb ik eigenlijk ook niet gelijk behoefte aan een oplossing. Praktische problemen kunnen ook een hoop emoties oproepen. Boosheid, angst, verdriet. Waarom doet dit lijf het niet gewoon? We willen geen twee matrassen in plaats van één! Wat moet ik allemaal nog meer gaan inleveren? Kan ik straks nog wel schrijven met deze hand? Afscheid nemen doet zo zeer! Nooit meer gewoon fietsen. Voortaan sjees ik met een opvallende driewieler door het dorp.

Flink lastig alles zo bij elkaar, maar toch ben ik ook echt blij met de bruikbare oplossingen, de mensen die meedenken, de potjes die er zijn. Dit lichaam is een kostbaar geschenk waar ik goed voor wil zorgen. Dit hoort er nu blijkbaar bij op dit moment. Dan is het natuurlijk ook gewoon waar: praktische problemen vragen om praktische oplossingen. Maar alleen in theorie is er geen verschil tussen theorie en praktijk. Het zelf ervaren, dat maakt zoveel verschil. Dan heeft het gevoel ook echt wat ruimte nodig. Dat weet toch praktisch iedereen?

Ik stroom over

Na jaren tobben en heel veel pijn aan mijn linkervoet was daar op 26 oktober 2016 de heftige en onomkeerbare operatie. Over dat moment schreef ik onderstaande column.

Ik stroom over

De Here is mijn Herder, mij ontbreekt niets. Psalm 23:1

“Mevrouw, wat is uw geboortedatum? Wat gaan we vandaag doen? Bent u er klaar voor?” Tot dit moment had ik me vandaag aardig sterk kunnen houden, maar terwijl ik antwoord op de vragen, beginnen de tranen over mijn wangen te stromen. Wegvegen kan niet: mijn beide armen worden vastgehouden door vriendelijke heren die proberen een infuus aan te leggen. Het geeft niet, deze tranen mogen er zijn. Maar ik wil nu niet in paniek raken, ik wil ook nu mijn oog op Jezus gericht houden. Heer, hoe doe ik dat? Psalm 23 komt in mij op en in gedachten zeg ik de bekende woorden: “De Here is mijn Herder…. Zelfs al ga ik door een dal van diepe duisternis, ik vrees geen kwaad, want Gij zijt bij mij.” En ja, Hij is er en vult mij met Zijn vrede.

Ik word wakker en hoor pieptonen en voetstappen. Er komt iemand bij mijn bed staan: “Mevrouw, de operatie is voorspoedig verlopen.” Opnieuw lopen de tranen over mijn wangen. Opnieuw komt Psalm 23 in me op: “De Here is mijn Herder, mij ontbreekt niets.” Opnieuw vult Hij mijn hart met Zijn vrede. Wat een wonderlijke tekst in deze situatie! Wat een wonder dat ik zeker weet dat het waar is! Vandaag is mijn onderbeen geamputeerd, voortaan is mijn lijf incompleet, vanaf nu ontbreekt mijn linkervoet. Maar juist op dit moment zegt mijn Herder, mijn liefdevolle Vader: “Wanneer je bij Mij komt, maak Ik je compleet. Het zal je aan iets ontbreken.”

Van tevoren heb ik me afgevraagd wat deze operatie met me zou gaan doen. Veel kan ik nog niet overzien, maar één ding weet ik: het maakt me vastbesloten dichtbij de Herder te blijven, dat is de plek waar het mij aan niets ontbreekt. Dus steeds hef ik mijn glas naar Hem op en Hij schenkt en schenkt en schenkt…… en ik stroom over, wauw,  ik mag zelfs gaan uitdelen!

Uitgeput

Bijna vier jaar lang heeft mijn blog geslapen. De reden? Uitputting op alle terreinen van mijn leven. Ik heb wel een aantal columns geschreven in deze periode, maar die heb ik niet meteen hier geplaatst. Wel heb ik ze uiteindelijk verzameld in een boekje dat ik de titel gaf 'Mij ontbreekt niets'. Het boekje begint met dit stukje.

Uitgeput

Jongelingen worden moede en mat, zelfs jonge mannen struikelen, maar wie de Here verwachten putten nieuwe kracht. Jesaja 40:30

Wat zien die ramen met die geraniums er eigenlijk aantrekkelijk uit. Ik zou er best achter willen zitten. Dan dronk ik een kopje koffie, speelde een potje scrabble en hoefde verder niks. Kan ik de cijfers van mijn leeftijd niet omdraaien? Dan ben ik 83…. Ik fiets langs het zorgcentrum bij ons in het dorp wanneer deze gedachten door mijn hoofd schieten. Ik ben moe. Mijn energie is op. De verantwoordelijkheid van mijn bestuurstaak valt me zwaar. De kinderen hebben op dit moment alledrie specifieke aandacht nodig. Mijn man is bezig met een pittige opleiding, heeft mijn steun hard nodig en is weinig thuis. In mijn familie zijn zorgen die op me drukken. En dan heb ik ook nog een lijf dat zo niet verder wil. Als ik er zo over nadenk, snap ik wel dat ik er even geen zin meer in heb, maar ergens kan ik ook wel lachen om mijn eigen gedachten. Het bejaardenhuis? Hoe kom ik op het idee? Ik heb nog een groot deel van mijn leven voor me! Dat wil ik toch niet missen?

Ik wil verder en heb nieuwe energie nodig. Maar hoe? Mijn leven lang ben ik al christen en geloof ik dat Gods Woord waarheid is. Dat iedereen een keer aan het eind van zijn krachten komt zoals staat in Jesaja 40, klopt inderdaad. Dat heb ik al mogen ontdekken. Zelfs ik , die altijd doorga en altijd geprezen word om mijn kracht, ben nu uitgeput. Dan is het dus nu tijd om te ontdekken of de tweede helft van de tekst ook waar is. Geeft de Heer inderdaad nieuwe kracht aan hen die het alleen van Hem verwachten? Ik weet dat ik het echt niet meer van mezelf hoef te verwachten: ik ben helemaal leeg. Ik neem dus maar de proef op de som. Hier ben ik, Heer, met een lege emmer. Wilt U hem vullen?