(Niet) grappig

Zalig gij, die nu weent, want gij zult lachen. (Lukas6:21)

Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Dat klinkt een beetje cliché misschien, maar is natuurlijk wel een waarheid als een koe. Lachen is van levensbelang. Of niet?

Via via hoorde ik dat iemand vond dat er maar weinig humor in mijn boekje zit. Dat had ze toch wel gemist. Deze opmerking bleef lang in mijn gedachten hangen. Aan de ene kant irriteerde het me, aan de andere kant vond ik dat ze wel gelijk had. Eigenlijk vond ik dat zelf namelijk ook. Ik houd ervan om grappige stukjes te schrijven; stukjes om over na te denken, maar ook om bij te lachen, een beetje te grinniken of anders tenminste bescheiden bij te glimlachen. Maar het proces waarover ik schreef, alle moeite, stress en pijn rondom de amputatie, was gewoon niet grappig. Echt niet. Ik heb in die periode meer tranen gehuild dan in de 38 jaar ervoor. En ja, dat lees je terug in mijn schrijfsels. Bij mensen die het lazen, rolden er soms tranen over hun wangen, en nee, die waren niet van het lachen.

Toch was het tranendal niet een en al ellende. De Aanwezige was daar met een overvloed van Zijn troost, genezing en liefde. Daardoor werden de tranen soms zelfs een bron van vreugde. Ook daar schreef ik over. En dat brengt de lezer hopelijk meer dan een bescheiden lachje.

Maar juist toen ik me afvroeg of ik met mijn voet soms ook mijn geestigheid was kwijtgeraakt, kreeg ik nog een heel andere reactie op mijn boekje: ‘Je hebt leuke humor. Bijzonder hoe je dat in je verhaal weet te gooien.’ Grappig hoe mensen kunnen verschillen van mening. En poeh, toch wel gelukkig zeg, dat er ook wat te lachen valt. Een afgezaagd been is één, maar als mijn schrijfsels dat ook zouden zijn…

Langzamerhand beginnen de tranen wat op te drogen, al zijn er soms ook wel weer nieuwe. Maar Godzijdank is er elke dag ook genoeg gelegenheid voor geintjes en grappen.  Want we hoeven toch hopelijk niet tot de eeuwigheid te wachten om eens flink te mogen lachen?

Mijn boekje 'Mij ontbreekt niets. 20 levende lessen uit Gods Woord' is vanaf vorige week opnieuw leverbaar, nu via mijnbestseller.nl

Hersengymnastiek

Mierikswortel kun je na het oogsten niet gelijk verwerken. Het moet eerst een poosje rusten, anders heeft het teveel een grondsmaak. Wanneer je tabak wilt smokkelen, kun je de sloffen sigaretten het beste bestrooien met flink wat filterkoffie. De speurhonden worden dan hopelijk misleid en jij kunt je smokkelwaar ongemerkt langs de douane loodsen. Een koe kun je onverdoofd van haar hoorns ontdoen. Het bloed dan wel als een rund, maar omdat de hoorn geen zenuwen bevat, is het echt niet pijnlijk.

Je vraagt je nu natuurlijk af hoe ik aan zo’n adembenemende hoeveelheid interessante informatie kom. Nou gewoon. Ik train elke week. Twee keer per week doe ik een rondje oefeningen in de sportschool. Bijna al mijn spieren komen aan bod, buik, rug, armen, benen. En dan eindig ik altijd op de roeitrainer, 7 minuten om precies te zijn. Die 420 seconden hoef ik gelukkig niet naar mijn eigen rood wordende hoofd te kijken. Nee, de roeitrainers staan niet voor de spiegel, maar voor de tv. Nu dacht ik eerder altijd dat het staren naar zo’n scherm nogal geestdodend zou zijn, maar het blijkt heel blikverruimend! Er worden me programma’s voorgeschoteld die ik zelf nooit zou kiezen en juist dat levert me een immense portie nieuwe kennis op en daarbij een kijkje in een mij onbekende wereld. En zoals onze keuzemaatschappij betaamt kan ik altijd kiezen. Verdiep ik me vandaag in de puntentelling van darten of volg ik een spoedcursus hoe-krijg-je-een-oldtimer-die-al-15-jaar-stilstaat-aan-de-praat?

Ik mag me dus steeds weer laten verrassen wat er komt, maar ergens hoop ik dat er binnenkort een uitzending zal zijn over de werking van het brein. Graag leer ik namelijk in 7 minuten hoe ik ook kan onthouden wat wel nuttig is om te weten. Ik verbouw namelijk geen mierikswortel, houdt geen koeien en heb geen smokkelplannen, maar als ik mijn IBAN moet opschrijven, moet ik eerst mijn bankpasje zoeken en mijn dochter heeft toch al drie keer gezegd dat ik op maandag geen brood voor haar hoef te ontdooien? 

Wil je ook fysiek en mentaal fit worden net als ik? Bezoek dan twee keer per week de sportschool! Het is echt ideaal: spieroefeningen en hersengymnastiek voor één prijs! Wat wil een mens nog meer?

Een duwtje van Boven

Wat is het soms goed om een zetje te krijgen, om min of meer gedwongen uit je comfortzone te stappen. Zo’n duwtje in de goede richting kreeg ik toen de school van de kinderen 100 jaar bestond. Tjonge, wat heb ik peentjes gezweet, maar ook begon er die dag een verlangen te wortelen, een verlangen om vanuit dat duwtje verder te bewegen.

Die avond vertrekken we haastig naar de jubileumviering. Ik zet mijn fiets op slot en kijk op mijn horloge. Perfect! Niet te vroeg en niet te laat. Snel berg ik de fietssleutels van de hele familie op in mijn tas en lopen we naar binnen. In de rijkelijk versierde zaal is het al een drukte van belang.  Overal zie je giechelende kinderen, ouders die elkaar begroeten, en opa’s en oma’s die een plekje zoeken op de harde, houten kerkbanken en naar hun kleinkinderen zwaaien. Eerst lever ik de kinderen af bij hun eigen juffen. Thuis werkte ik net nog wat warms naar binnen bij wiebelende woelratjes, nu schuiven ze als makke lammetjes in hun rij. Hoe doet zo’n juf dat toch? Waarschijnlijk is ze een stuk minder zenuwachtig dan ik op dit moment, dat scheelt. Verder kijk ik maar niet zo uitgebreid rond. Ik wil liever niet weten hoeveel mensen er wel of niet zijn en zeker niet wíe allemaal. Gauw strijk ik neer op mijn gereserveerde plekje op de tweede rij. Trillerig maken mijn handen mijn tas nog even open. Ik heb mijn papier toch echt wel bij me? ‘Gaat het lukken denk je?’ fluistert mijn buurvrouw. Als lid van de ouderraad was haar taak de voorbereiding van dit feest, nu kan ze even uitblazen voor ze weer moet opruimen, de mazzelaar. ‘Ik weet het niet, ik ben pas als derde. Straks herhaal ik alleen wat de anderen allang gezegd hebben en ga ik af als een gieter.’

Het half uur dat volgt lijkt oneindig te duren. Het jubileumlied, een toespraakje van de directeur, foto’s uit de oude doos, een minipreek van een echte dominee, oud-leerling van de school, nog een liedje en dan toch eindelijk….. de speech van de voorzitter van het bestuur, mijn praatje dus. Ik kan er nu echt niet meer onderuit. Met mijn aantekeningen stevig in mijn handen klim ik het podium op. Ik kijk naar de 350 aanwezigen en begin een beetje bibberend mijn betoog. Maar daar in de spotlights verlies ik mijn grauwe sluier, de knoop in mijn maag is ineens spoorloos. Ik maak contact met het publiek en met verbazingwekkend enthousiasme kan ik mijn woorden overbrengen.

‘Wauw, ik wist wel dat je het kon!’ fluistert de buurvrouw wanneer ik weer ga zitten en met een rood hoofd het overbodig gebleken papier terug in mijn tas frommel.  Bij de koffie na de viering regent het zoveel complimenten dat ik er verlegen van word, maar ook blij verrast. Uit mezelf zou ik dit echt nooit bedacht hebben. Weken heb ik hier tegen opgezien. Dit was zo gruwelijk spannend, maar ik heb het toch maar mooi gedaan. En blijkbaar kan ik dit. Misschien moet ik dit maar vaker gaan doen!

Vaker. Die kans kreeg en krijg ik steeds weer. Nog steeds zweet ik peentjes, maar dat kan niet op tegen dat diep gewortelde verlangen om te spreken over Hem die alles in beweging zet. Duwtjes van Boven, we herkennen ze vaak pas achteraf. Duwtjes van Boven, verstarren we of bewegen we mee?

Uitnodigend nieuw jaar

Uitnodigend nieuw jaar

Een heel nieuw jaar ligt voor ons, een onbeschreven bladzijde, 366 dagen om een feestje van te maken, een uitnodiging om…. Om wat eigenlijk? Om hooggespannen verwachtingen te koesteren en het jaar dan teleurgesteld te eindigen? Om goede voornemens te maken? Daar is de weg naar de hel mee geplaveid, riep mijn vader altijd. Lifestyle-goeroe’s vinden dan ook dat je concrete doelen moet stellen en ze staan in de rij je te helpen met een prachtig stappenplan. In elk geval moeten we in 2020 iets nieuws gaan doen. Regelmatig nieuwe ervaringen opdoen, schijnt namelijk heel goed voor je algemeen welbevinden. Het levert positieve emoties, verbreedt je denken en je wordt minder snel oud.

Zo maakte de 99-jarige Corrie uit Arnhem in 2019 voor het eerst geld over met haar mobiele telefoon. En dat terwijl ze in haar jeugd nog centen spaarde in een oude sok. Wat waren er veel ontwikkelingen in een eeuw tijd! Ik denk niet dat ze jaarlijks lang heeft hoeven zoeken naar iets nieuws. Gewoon leven en doen wat op haar pad kwam, gaf vast al uitdaging genoeg.

Ook ik  heb vorig jaar toch aardig wat nieuwe ervaringen opgedaan. En dat zonder concrete doelen of bucketlist. Zo ging ik voor het eerst van mijn leven in een achtbaan over de kop. Ik bedacht het absoluut niet zelf, maar toch. Het was leuk, ik ben zelfs nog een keer gegaan. Vind je dat niet stoer? Ook bezocht ik voor het eerst een plastisch chirurg. Zeg je nu dat het je niet  is opgevallen? Je dacht toch niet dat ik ging voor rimpels of vetrolletjes? Plastisch chirurgen blijken ook handoperaties te doen, maar gelukkig bleek dat voor mij nog niet aan de orde. Verder stond ik op een podium om mijn persoonlijke verhaal te vertellen, nooit eerder stelde ik me zo kwetsbaar op bij onbekenden.

Nieuwe dingen dus. Ik ben benieuwd welke ik dit jaar ga beleven. Wat mazzel is, is dat God de Vader ook van nieuwe dingen houdt. In Zijn Woord staat dat Hij elke dag nieuwe weldaden schenkt. (Klaagliederen3:23). 2020 is een uitnodiging om in Zijn nabijheid te zijn. Hij wil samen met mij de lege bladzijde vullen met een goed verhaal. 366 dagen wil Hij mij het cadeau van Zijn liefde geven, wat een feest! Mijn goede voornemen is om met grote vastberadenheid Zijn weg te volgen richting mijn hemelse eindbestemming, stapje voor stapje aan Zijn hand. De grote verwachting dat Hij daarvoor elke dag nieuwe kracht gaat geven, zal zeker niet in een teleurstelling uitlopen. Heerlijk hè, zo’n heel nieuw uitnodigend jaar!