Moeilijke woorden

Moeilijke  woorden

‘Het woord uitgeverij ken ik niet en mijn klasgenoten ook niet, dus dat ga ik niet zeggen bij mijn boekbespreking.’ Nog even probeer ik mijn dochter te overtuigen dat ze het toch gewoon kan zeggen omdat de juf dat graag wil horen. Maar nee, onze kinderen zijn nu eenmaal gezegend met een dubbele portie eigenwijsheid. Zelf houd ik trouwens ook helemaal niet van moeilijke woorden. Ik zeg liever ‘wat naar, veel sterkte’ dan ‘gecondoleerd’ en draag gewoon ondergoed en geen lingerie. Zou het komen omdat mijn vader vroeger zoveel uit Jip en Janneke heeft voorgelezen? Hij kwam dan met dat dikke boek bij mijn bed zitten. Dan mocht ik een willekeurige bladzijde noemen en dat verhaal las hij dan voor. Genieten was dat! Annie M.G. Schmidt schrijft zo heerlijk alledaags en gezellig! Trouwens, ik heb ontdekt dat ze in haar gedichtjes wel heel wat moeilijke woorden gebruikt. Wie weet nu nog wat het woord slaapsalet of canapé betekent? Maar die woorden gebruikt ze volgens mij vooral omdat het moet rijmen. Als ik met de kinderen over het geloof praat probeer ik ook moeilijke woorden te vermijden. Zaligheid, zelfverloochening, zielenheil, die woorden zijn toch uit de tijd? Als we gaan eten, bidden we niet voor onze spijze, maar gewoon voor het lekkere eten. (Bij sommige gerechten is het heel handig om de kinderen dit zelf te laten bidden…) Mijn motto is: Gebruik zo min mogelijk moeilijke woorden, vooral niet als het over belangrijke dingen in het leven gaat. Uitzonderingen zijn Sinterklaasgedichten, want die moeten nu eenmaal rijmen.  Nou ja, en misschien een spreekbeurt als de juf dat nu eenmaal graag wil?

p.s. Van de week hoorde ik een van de kinderen praten over kannibalisme. Dan maak ik ook een nog een uitzondering: genade. Een prachtig woord, dat nooit helemaal te begrijpen zal zijn.

Diepe gedachtes

Diepe gedachtes

Ik ben nogal een huis-, tuin- en keukenmens. En in de vakantie als de kinderen de hele dag thuis zijn, denk ik vooral na over antwoorden op alle ‘mag ik…?’vragen die in tientallen op me afgevuurd worden. Maar op een zomerse zonnige woensdag toen ik in de tuin bezig was, gingen mijn gedachten zomaar toch wat dieper. Ik dacht na over mijn leven na de zomervakantie, hoe ik mijn tijd ga indelen (Ik heb nog 30 jaar om carrière te maken heb ik berekend!). Wat wil ik, maar ook wat zou God willen? Wat voor keuzes maak ik als ik weet dat ik eeuwig leven heb waarvan dit aardse leven maar het kleine begin is? Wat een moeilijke vragen. ‘Mam, mag ik een snoepje?’ ‘Mam, mag ik tv-kijken?’ ‘Mam, mag ik een vriendinnetje bellen?’ Onmiddellijk komen mijn diepe gedachten weer naar de oppervlakte. ’s Middags breng ik mijn dochter bij haar vriendinnetje om daar te spelen en ik raak aan de praat met haar moeder. Na een oppervlakkig vakantiepraatje deel ik met haar mijn diepe gedachtes. Een uur later komen we samen tot deze (eigenlijk niet zo verrassende) conclusie: met zicht op de eeuwigheid is tijd doorbrengen met je kinderen belangrijker dan carrière. Een uur?! Thuis spelen vier kinderen zonder toezicht en ik zou maar 10 minuten weg zijn….. Hè, dat heb je nou met die diepe gedachten! Gelukkig, ze leven allemaal nog. Sterker nog, ze hebben me niet eens gemist. Denkend aan mijn nieuwe diepe inzicht stel ik ’s avonds mijn zoon voor samen een spelletje te doen. Nee, hij kijkt dan liever samen een film en zoekt er een uit over spionage en huurmoordenaars waarbij de kogels in het rond vliegen. Mijn zoon geniet dat zijn moeder de hele avond een film met hem kijkt. En ik ? Tja, dit is toch iets anders dan ik ’s ochtends had verwacht toen ik diep begon te denken. Dit is dus leven met eeuwigheidsperspectief? Helemaal niet moeilijk!

Eeuw van de imperfectie

Eeuw van de imperfectie

Tegenwoordig bestaat er overal een dag voor. Of een week. Of een jaar. Zo is 2015 het Van Gogh-jaar. (Wel jammer trouwens voor die arme man dat hij er zelf niet van heeft kunnen profiteren.) Laatst was het de week tegen pesten, zondag was het Israël-zondag en dierendag tegelijk, maandag was het de dag van de leraar…. Deze week blijkt het de week van de opvoeding te zijn. Zelf vind ik een week wat kort voor een project dat toch zeker 18 jaar duurt, maar goed.  De school van onze kinderen werkt tegenwoordig met PBS, een manier om positief gedrag van kinderen te bevorderen. De kinderen krijgen voor (bijna) alles wat ze goed doen, een beloningskaartje en als er genoeg kaartjes zijn verzameld volgt een beloning. Hier is natuurlijk helemaal niets nieuws aan: wie heeft zijn peuter geen stickers laten plakken voor elk plasje op de WC? Hier thuis hebben we toevallig nu ook zo’n project. Dochterlief wil duimen afleren en zet een kruisje op haar ‘duimkaart’ als ze een dag niet geduimd heeft. Leuk, positief project zeg je? Helaas! Het niet mogen zetten van een kruisje en dus het langer moeten wachten op de beloning levert vooral veel negativiteit op: schelden, stampen, huilen… En dan heeft deze zeer positieve moeder wel eens wat moeite met positief opvoeden. Nou ja, de kids klagen ook regelmatig over schreeuwende leerkrachten en als het de professional al niet lukt… Daarom heb ik een voorstel voor een nieuwe dag: de dag van de imperfectie. Een dag waarop we ons niet schuldig voelen dat we niet voldoen aan alle ideaalplaatjes. Eén dag is misschien wat kort? Een week dan? Een maand? Een jaar?  Weet je wat? We maken er een eeuw van: de eeuw van de imperfectie. En voor die eeuw om is zijn wij al aangeschoven bij het hemelse feestmaal. Niet omdat we genoeg kaartjes, stickers of kruisjes hebben, maar omdat Iemand de straf voor ons gedragen heeft.

Heilig huisje?! Introductiecolumn

Heilig huisje?!

Er was eens een ochtend dat ik wakker werd en dacht dat ik in de hemel was. Het leek of ik engelen hoorde zingen. Maar nee, ik lag in mijn eigen bed en het gezang kwam uit mijn eigen keuken. De kinderen zongen met zijn drieën in koor: ‘Als ik denk aan Jezus, word ik warm van binnen…..’ Wow, wat klonk dat prachtig. Mijn dag kon niet meer stuk: ik heb blijkbaar toch echt een ideaal, harmonieus, gelovig gezin! Meestal gaat het ’s ochtends echter net iets anders: In de verte hoor ik gegil en gestamp. Mijn slaapkamerdeur wordt gillend open gesmeten. ‘Mam, dat rotkind heeft mijn tekening verscheurd!’ ‘Nee! Ja, maar zij begon!’ Klets, knijp, klap, krijs. Ik zit onmiddellijk rechtop in bed en schrik verdwaasd wakker uit mijn mooie dromen. Dit kan nog wel eens een lange dag gaan worden… Tja, dit is de realiteit bij ons in huis. Er wordt gelachen en gezongen, maar ook geschreeuwd en geruzied. Toch durf ik te zeggen dat ons huis een heilig huis is. Waarom? In dit huis willen we als gezin Jezus volgen en dat gaat inderdaad met veel  vallen en opstaan. Maar in de Bijbel worden alle volgelingen van Jezus, ook als ze nog niet perfect zijn, heiligen genoemd. Een niet perfect, maar wel heilig huisje dus! Als je nu toevallig eens langs ons heilige huisje komt, mag je er gerust even flink tegen schoppen. Een goede discussie is altijd verrijkend en er is niets erger dan schijnheiligheid. Maar kijk vooral ook even naar binnen in ons heilige huisje en zie hoe goed en hoe lieflijk het is, als broeders (en zusters en ouders) tezamen wonen (Psalm 133:1). Ik moet zelf ook nog maar eens goed kijken….