in de praktijk

In de praktijk

‘Weet je waar ik wel benieuwd naar ben?’ vraagt zoonlief met zijn mondvol, terwijl we eindelijk eens met z’n allen harmonieus zitten te eten. ‘Hoe vaak doen jullie het eigenlijk?’ Hij krijgt onmiddellijk bijval van zijn twee zusjes: ‘Ja, dat willen wij ook wel eens weten!’ We zeggen altijd dat de kinderen alles mogen vragen en dat we zullen proberen een goed of eerlijk antwoord te geven. Ja, ook over seksualiteit, want we willen graag dat ze daar een gezonde kijk op krijgen en begrijpen dat God dat als iets kostbaars en moois heeft bedoeld. Een heel goede theorie…, maar nu? Ik neem eerst nog maar eens een hap en kijk mijn man maar eens aan. Drie verwachtingsvolle gezichten beginnen nogal ongeduldig te kijken. ‘Nou?’ ‘Tja, sommige dingen zijn nu eenmaal privé,’ stamel ik. Papa denkt er anders over: ‘Ik wil daar best eens met je over praten, maar niet aan tafel en niet met je zusjes erbij.’ Er klinkt wat gemor, maar hier moeten ze het even mee doen. Pjiew, voor nu opgelost en de theorie kan overeind blijven. Ik vind het namelijk altijd erg jammer als de praktijk niet aansluit bij mijn goede, weloverwogen, Bijbels onderbouwde theorieën.  ’s Avonds doe ik mijn man lachend nog een suggestie: ‘Je hoeft niet per se helemaal eerlijk te zijn. Je kunt ook gewoon één keer per maand zeggen, dan valt het later niet zo tegen voor hem…’ Zelf vind ik het een reuze mop, maar hij zwijgt en kijkt me aan met een vernietigende blik: niet grappig! Nou ja, ik bemoei me verder maar niet met de mannenpraat. Ik dacht er vanaf te zijn tot we van de week aan het ontbijt zaten. ‘Mam, wat is eigenlijk masturberen?’ ‘Jongen, vraag dat soort dingen nou niet waar je zusjes bij zijn!’ Zijn zusje kijkt sneu: ‘Maar ik wil ook zo graag weten wat voor beren dat zijn!’

meterkast

Meterkast

'Weet je wat ik als eerste doe als ik thuiskom na mijn vakantie?' vraag mijn schoonzus op een verjaardagsfeestje. Zelf bekijk ik altijd eerst de post, dus dat lijkt me het meest logisch. 'Ik loop altijd direct naar de meterkast om te kijken hoeveel energie er is verbruikt toen ik weg was!' Huh? 'Hoeveel stroom hebben jullie eigenlijk gebruikt dit jaar?' De rest van de familie roept getallen en er wordt goedkeurend geknikt of afkeurend gemompeld. Ik knik en mompel ook maar een beetje. Eerst dacht ik dat zij gek was: dit is toch geen gespreksonderwerp voor een feestje? Daarna dacht ik dat ik gek was: als iedereen hier enthousiast van wordt, moet ik me er misschien ook maar eens in verdiepen. Voor de volgende familiebijeenkomst wil ik beslagen ten ijs komen en bestudeer ik dus onze energie-jaarrekening. Maar zoals dat helaas altijd gaat bij dingen die me niet echt boeien, ben ik even later de exacte cijfertjes alweer vergeten. Kan ik toch weer niet echt meepraten... Nu ik wat ouder en toch ook hopelijk wel wat wijzer ben geworden, vermoed ik dat ik niet gek ben en zij ook niet echt. God maakte alle mensen verschillend en dat is eigenlijk heel leuk en waardevol. Laten we vooral niet allemaal helemaal hetzelfde worden. Dus zeg ik bij het volgende feestje; 'Onze meterstanden weet ik niet en interesseren me eigenlijk ook niet zo, maar wie lust er nog een stukje zelfgebakken (!) taart?' Vervolgens genieten we met z'n allen van onze gedeelde interesse: lekker eten. Maar als mijn schoonfamilie nu binnenkort weer langskomt, duik ik toch maar in de meterkast. Ben ik die meterstanden dan toch interessant gaan vinden? Nee, maar volgens mij heb ik het gourmetstel daar ergens opgeborgen.

Een zielig hapje

Een zielig hapje

‘Ik ben een rationeel mens en mijn gevoelige kant is niet zo ontwikkeld,’ beweert mijn man tijdens een van onze psychologische bespiegelingen. In en om ons gezin zijn veel mensen in therapie. Vandaar. Zelf twijfel ik wat aan zijn opmerking en laatst bleek weer dat die twijfel inderdaad terecht is. Op de WC lees ik in een tijdschrift over een gezin dat een biggetje koopt (ze noemen hem Happy) die ze vetmesten en laten slachten. Zelf zeggen ze het zo: Happy wordt happie…. Enthousiast vertel ik dit verhaal en laat ook nog een foto uit hetzelfde blad zien van een varken aan spit dat wordt aangesneden door een bruidspaar in plaats van een bruidstaart. Het stel had het varken zelf uitgekozen bij een biologische boer. ‘Dat zou jij zeker ook wel gewild hebben op onze bruiloft, hè? Jij bent toch zo dol op spareribs?’ ‘Nee hoor, dat is zielig zeg, dat lijkt me niks….., maar eten we binnenkort weer eens kippenpootjes? Uit zo’n diepvrieszak is prima, goedkoop maar heerlijk!’ ‘Dus jij bent zo’n rationeel mens, maar vindt Happy zielig? Weet je wel waar die kip vandaan komt?’  Omdat je nu eenmaal niet elke avond zo’n diepzinnig gesprek kunt voeren, keken we vorige week een avondje tv. Toeval of niet, er was een programma over kippen en hoe ze geslacht werden. Over zielig gesproken. En nu moet ik een boodschappenlijstje maken. Help, volgens mij moet ik eerst naar een psycholoog voor ik naar de supermarkt ga. Moet ik me nu laten leiden door míjn gevoel of míjn verstand of toch door zíjn gevoel (een kant die dus toch ietwat ontwikkeld blijkt te zijn) of zíjn verstand? Ik vraag me eigenlijk af waarom er op zondag nooit gepreekt wordt over het eten van vlees. Dat kan ook erg diepzinnig zijn. Want zelfs bij het maken van een boodschappenlijst blijk ik Gods wijsheid nodig te hebben. Jij ook?