Nu het zomer is en je de blote armen en benen van mensen uitgebreid kan bewonderen, zie je ze te kust en te keur, in alle soorten en maten. Het maakt me altijd wel nieuwsgierig. Waarom heb je gekozen voor dit plaatje, dat symbool, deze woorden? Waarom is het belangrijk om juist dit zo onuitwisbaar op je huid te laten zetten? Tatoeages zijn tegenwoordig echt supertrendy.
‘Nobody said it would be easy’ had de monteur die deze week bij ons langskwam op zijn onderarm staan. Toen ik er een opmerking over maakte, liet hij nog een tattoo zien ‘this is my way’. Hij had het niet makkelijk gehad, maar was er op zijn eigen manier doorheen gekomen. Er was geen ruimte voor een diepgaand gesprek, maar toch werd deze jongen op deze manier voor mij meer dan ‘de internetmonteur’. Laatst hoorde ik iemand dapper en kwetsbaar vertellen over de kleine tattoo op haar pols: het symbool van oneindigheid verbindt haar met haar jong overleden dochter. Wanneer ik met één van de kinderen bij de orthodontist ben, zie ik dat ze twee Chinese karakters op haar enkel heeft staan. Ik ben benieuwd wat ze betekenen, maar vraag het maar niet. Een uitgebreide conversatie over levensmotto’s, terwijl ze met een mondkapje voor een ijzerdraadje vervangt in de mond van mijn tiener, lijkt me toch niet zo gepast.
Mijn man vindt het maar niks die tatoeages. Het had mij wel mooi geleken: een klein plaatje van een schaap op mijn arm. Voor mezelf om steeds herinnerd te worden aan die prachtige woorden uit Psalm 23 ‘De Heere is mijn Herder, mij ontbreekt niets’, die zo voor me zijn gaan leven rondom de amputatie, en het zou ook mooie gesprekken kunnen opleveren. ‘Als je dan per se een tatoeage wilt, laat er dan maar één zetten op je bil, dan valt het niet zo op,’ roept hij baldadig. Tja. Zelf zie ik mijn achterste toch nooit? En om me nou steeds onder naturisten te begeven voor een goed gesprek….
Nu heb ik maar een pakketje piepkleine plaktattoo’s van een schaapje besteld. Het zijn er acht, dus ik kan steeds een ander plekje op mijn arm kiezen om hem uit te proberen, ook leuk. Eigenlijk heb ik ook geen echte tattoo nodig: God heeft Zijn woord voor altijd in mijn hart geschreven, dat raak ik heus niet zomaar kwijt, en ik heb al wel genoeg opvallendheden waar mensen me naar vragen. Weet je trouwens dat God Zelf wel een tatoeage heeft? Hij heeft Zijn volk in Zijn handpalm gegrift (Jesaja 49:16). Zo vergeet Hij Zijn kinderen nooit. Wat heerlijk om dat te bedenken! En misschien komt het ook nog eens van pas als overtuigend argument als ik zelf toch ooit een echte wil nemen.
