donderdag 17 oktober 2019

Verrassing!

Verrassing!

Als ik zou zijn geboren als Harakmbut-indiaan in Peru, was ik vast blij verrast door zo’n buitenkansje: zomaar een heerlijke snack in mijn gang. Maar hier en nu vind ik het alles behalve een welkome verrassing. Dit is alleen maar verschrikkelijk smerig en hoogst irritant op de vroege ochtend. Jakkes! Terwijl de kids aan het ontbijten zijn, probeer ik op mijn knieĆ«n met een pincet ze uit het kleed te wurmen en in een bakje te deponeren. Walgelijk, misschien zitten ze dan vol gezonde eiwitten, maar je zou dit toch moeten eten! Waar laat ik ze eigenlijk? Zal ik ze voor mijn man bewaren? Die koopt wel eens een portie voor zichzelf. Niet om te eten, maar om mee te vissen. Maar bah, dan zou ik ze in de koelkast moeten bewaren, anders verpoppen ze te snel. Ik gooi ze maar ergens buiten als vogelvoer. Vlak voor de deur zit al een mereltje heerlijk te peuzelen. Daar lagen ze blijkbaar ook: tientallen kronkelende, vieze, witte, blote maden.

Nu zijn ze dan wel opgeruimd, maar waar kwamen ze eigenlijk vandaan? Hoe zijn ze in mijn gang beland? Ik moet het weten! Een rottende regenbroek? Stront onder een schoen?  Een lijkje van een muis onder de mat? Niks te vinden. Een kier onder de voordeur? Een barst in het plafond? Ik geef het op. Het blijft een raadsel. Ach, nu zijn ze toch weg?

Bijna was ik dit irritante incident vergeten, tot een week later op een ochtend… Weer een lading krioelende beestjes in de gang! Ik schakel hulptroepen in om ze op te ruimen, en nog belangrijker, om mee te speuren naar de bron. De hele gang leeggehaald, met een ladder op het dak gekeken, het konijnenhok uitgebreid gesopt, maar de route van de maden is onnavolgbaar. Het blijft een onopgelost mysterie. Wat nu?

Nu wordt het herfst. De regen komt met bakken uit te lucht, de afvoer stroomt over, de vloer kleddernat. Waardoor? Dat is weer een nieuw raadsel. Maar met de herfst komen ook de lagere temperaturen. En zoals sneeuw smelt door de zon, lost het madenvraagstuk zich juist op door de kou. Geen warmte, geen maden, geen maden, geen mysterie. Handig die wisselende seizoenen! Wie weet welke problemen zich nog meer vanzelf gaan oplossen met het verstrijken van de tijd.

Bij de Harakmbut-indianen kennen ze natuurlijk niet zo’n herfst als wij. Misschien dat ze daarom andere oplossingen hebben bedacht voor hun madenprobleem? Ze maken gewoon van de nood een deugd.  Waar ik een smerig potje ongedierte zie, zien zij een feestmaal. Wat een irritant incident is voor mij, is voor hen een welkome verrassing. Voor mij ook zo’n portie indianen-mentaliteit graag!