Kijken en
bekeken worden. Als je daar niet van houdt, moet je niet gaan kamperen of je
moet ergens een heel afgelegen, goed omheind plekje zoeken op een rustzoekerscamping.
Maar als ik privacy zoek, kan ik wel in mijn eigen tuin gaan zitten, dus wij settelden
ons een paar weken op een gezellig veldje op een gezinscamping. Want zeg nou
zelf: mensen kijken is het leukste wat er is, toch?
Er zijn
kampeerders die wel wat weg hebben van grijze
muizen: onopvallend zitten ze bij hun tentje en bekijken anderen, maar zelf
springen ze niet direct in het oog. Bij die groep hoor ik niet echt. Sterker
nog, ik blijk de neiging te hebben nogal op te vallen. Het begon al toen we
aankwamen. Eén keer per jaar rijd ik met onze oude caravan naar de camping drie
straten verderop. Ik ben dus niet echt een geoefende bestuurder. Opgelucht
haalde ik adem toen ik zonder brokken het plekje had bereikt, maar gelijk kwam
een buurvrouw naar mijn autoraampje gelopen. Blijk ik de caravan achterstevoren
neer te hebben gezet met het deurtje naar de struiken. Oeps! Draaien dan maar
en achteruit. Achteruit? Weet je dat dat zo goed als onmogelijk is met zo’n
gevaarte achter je auto? Verderop heeft iemand zich met een hapje en een
drankje op een stoel geïnstalleerd: dit gaat een prachtige voorstelling worden.
Toen alles
dan eenmaal opgezet was, leken we bijna gewone mensen. Bijna, want toen ik naar
het toiletgebouw wandelde met mijn rare loopje en kruk, gingen alle ogen weer
in mijn richting en al helemaal toen ik later ook nog eens een korte broek
aantrok. En ’s ochtends in mijn pyjama zonder voet in de rolstoel het hellinkje
op was ik ook zeker geen onopvallend muisje. Het heeft trouwens ook voordelen
zo’n opvallend been. Toen ik me moeizaam in het zwembad liet zakken, keek niemand
naar mijn versleten bikini en vetrolletjes…. Aan de gezichten zie je dat mensen
me wat zielig vinden. De buren zeiden dat ze het zo knap van me vonden dat ik
toch ga kamperen.
Zielig?
Knap? Kamperen zonder voet is vooral onhandig! (Klinkt wat raar in dit geval,
maar onvoetig is natuurlijk geen woord…) Wanneer ik ’s ochtends wakker werd, me
uit bed op de caravanvloer liet zakken, op mijn achterste naar het deurtje
schoof, in de rolstoel klom en door het natte gras naar het toilet hobbelde,
vroeg ik me wel eens af waarom ik dit nu eigenlijk doe. Maar als ik dan later met
mijn plastic mok thee in het ochtendzonnetje aan een eenvoudig ontbijtje zit en
zie hoe we genieten met elkaar, weet ik weer waarom: het is te leuk om niet te
doen! En als ik mijn buren zie kijken, besef ik dat ik ze een grote deugd doe:
ze hebben steeds weer iets interessants te zien. Want dat is toch één van de
geneugten van kamperen? Lekker naar anderen kijken?
Stoppen met
kamperen omdat ik zo onthand ben zonder voet? Bekijk het maar!
