Hoe attent!

Hoe attent!

Je hebt van die mensen die superattent zijn. Je weet wel: een soepje voor een zieke, een felicitatie bij alle feestelijkheden, een bloemetje als bedankje. Noem het maar op, ze doen het allemaal voor iedereen in hun wijde omgeving. Dan heb je ook van die mensen die helemaal niet zo attent zijn. Dat is geen onwil denk ik. Het komt gewoon niet in hun hoofd op en het ontgaat hun volledig. Daar voelen ze zich dan ook niet schuldig over ofzo. En dan heb je nog de mensen zoals ik. (Ik vermoed namelijk dat ik niet de enige ben.) Ik ben heel attent…. in mijn hoofd tenminste. Alleen ergens in het proces van idee naar uitvoering gaat het vaak mis.

Neem nou zo’n soepje. Het klinkt vrij eenvoudig. Ik hoor dat iemand ziek is en bedenk dat ze dan wel een opkikkertje kan gebruiken. Ik weet alleen niet zeker of ze daar wel op zit te wachten. Misschien komen er al 10 mensen wat brengen, misschien lust ze wel helemaal geen soep. Ik zou kunnen bellen om het te vragen natuurlijk, maar op welk tijdstip bel je een zieke nu het best? En als ik dan bel, moet ik wel weten wanneer ik tijd heb om het te brengen en dus ook wanneer ik het eigenlijk ga klaarmaken. Wat voor soep maak ik dan en wanneer koop ik de ingrediënten? Zelf eten we altijd soep uit blik, ook lekker. Maar ze is toch niet zo ziek dat ze geen blik soep kan openmaken? Laat maar met die soep! Ik kan misschien beter gewoon een kaartje sturen. Dat is ook attent.

Wanneer ik dan kijk in mijn voorraadje kaarten, blijkt ook dat nog niet eenvoudig. Proficiat met een plaatje van een pul bier? Een bruinige kerstkaart met een Russische Bijbeltekst? Een gratis Leger-des-Heils-kaartje? Hmm, ik moet dus eerst naar de winkel voor een geschikt exemplaar. Wanneer de zieke drie weken later nog niet beter is, klim ik eindelijk in de pen. Als er ook een postzegel in huis is en ik eraan denk het kaartje te posten, krijgt ze dan toch echt een kaartje. Het voordeel van deze vertraging is dat het voor de ontvanger een heuse  verrassing is. Mijn kaart valt veel meer op dan als hij tegelijk was gekomen met de 23 kaarten van de superattente mensen. Ik word dan ook uitgebreid geprezen: ‘Wat attent!’

Bij verjaarskaarten ligt het wat ingewikkelder. In mijn hoofd komen ze precies op tijd met een originele gelukswens waar ik de woorden al van uitgedacht heb. Ik vergeet verjaardagen meestal echt niet, maar de gedachte wordt niet op tijd omgezet in actie en dan laat ik het maar waaien. Na de zoveelste kaartloze verjaardag zei mijn schoonzus eens heel aardig: ‘Geeft niks, jij bent goed in andere dingen.’ Dat is misschien wel waar, maar toch….

Ik overweeg een persoonlijk assistent in dienst te nemen voor de uitvoering van al mijn goede ideeën. Of zal ik een gerenommeerde cursus gaan volgen? ‘Superattent worden in drie eenvoudige stappen.’ En verder, beste lezer, worden attente tips zeer gewaardeerd. Het mag vandaag, maar over drie weken is het ook een erg leuke verrassing!

p.s. Vriendelijkheid is volgens Galaten 5:22 een vrucht van de Geest. Als ik vol van Hem ben, gaat het dus vanzelf verder groeien in mij. Ik ben benieuwd op welke creatieve manieren ik die vriendelijkheid nog meer ga uiten in de loop der tijd. Wie weet kan ik zelf wel een cursus gaan geven?