Zo'n honger

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar eerlijk gezegd krijg ik nogal honger van deze intelligente lockdown. Ik ben natuurlijk best intelligent genoeg om de maatregelen te snappen, maar die emoties hè, die willen niet zo mee. Het afstand houden, het vele thuiszitten, de schaarse ontmoetingen, ik vind het helemaal niks. Op social media zag ik al meerdere grappen langskomen over coronakilo’s, maar ik krijg mijn broek gelukkig nog prima dicht. Bij mij is het namelijk niet zo dat ik extra veel zin heb om te snoepen of te  snacken. Nee, ik heb een ander soort honger. Ik heb verschrikkelijke last van huidhonger.

De Amerikaanse psychologe Virginia Satir zei eens: ‘We hebben vier knuffels per dag nodig om te overleven, acht om te blijven zoals we zijn, en twaalf om te groeien.’Knuffels zijn van levensbelang, dat is te onderbouwen met heel intelligente onderzoeken, maar daar hoor ik de politici dan weer niet over. Maanden zonder aanraking is niet gevaarlijk, nee, corona is onze vijand en ieder individu is een mogelijke besmettingsbron, dus afstand houden is dé oplossing. We lopen met een boog om elkaar heen, zwaaien van achter ons schermpje, roepen van een afstand een groet, maar we mogen elkaar absoluut niet aanraken. Als je te dicht bij elkaar staat, krijg je al een bekeuring aan je broek. Hoeveel zal het wel niet kosten, als je iemand zomaar omhelst? En als oom agent niet in de buurt is, krijg je ongetwijfeld de wind van voren van een brave buurman, want de sociale controle schijnt groter dan ooit.

Gelukkig heb ik een gezin en hoeven we hier thuis geen afstand te houden. (Al zou dat voor sommige gezinsleden ook echt voordelen hebben…) Ik ben dus niet eens volledig knuffelloos, maar ik zal het eerlijk bekennen: ik heb laatst een grote zonde begaan. Ik ontmoette iemand met dezelfde huidhonger als ik. Ze stelde voor om de regels even los te laten en elkaar toch even vast te houden. Ik kon de verleiding niet weerstaan, dus we gaven elkaar een lange, dikke hug. Och, wat was dat fijn! We leefden er allebei van op. Alleen zit ik sindsdien met een prangende vraag. Viel dit nu onder het nemen van onnodig risico of was het een gevalletje van nood breekt wet?  Ik ben er nog niet helemaal uit. Wat vind jij?