(G)een bloemetje voor mij

´Nee, je moet geen bloemen voor mijn moeder meenemen, daar houdt ze echt niet van.´ Ik ga voor het eerst zijn ouders ontmoeten en wil een beetje goed voor de dag komen. Een bosje bloemen leek me wel attent, maar blijkbaar is dat geen goed idee. Een plantje, dat kan eventueel wel volgens mijn lief. Ik vind het maar vreemd. Wat is dat voor iemand die niet blij wordt van bloemen? Maar goed, een plantje dan maar, want ik wil het natuurlijk graag goed doen. Je krijgt tenslotte nooit een tweede kans voor een eerste indruk. 
De verkoper bij de bloemenkiosk op het station kijkt me wat verwonderd aan. Plantjes? Nee, die heeft hij niet. Waarom niet één van zijn prachtige boeketjes? Na even denken en zoeken, komt hij aan met een uitgebloeid rozenplantje dat nog ergens in een hoekje bleek te staan, een beetje zielig exemplaar. Tja, doe die dan maar. Met een cellofaantje en wat gekleurde linten ziet het er toch nog enigszins gezellig uit. Wanneer ik wat gespannen aankom, word ik gelukkig enthousiast begroet en met enige toelichting overhandig ik haar mijn geweldige cadeau. Het klopt inderdaad dat ze liever geen bloemen krijgt. De eerste pluspuntjes heb ik binnen! Tijdens het eten levert mijn voorgedragen grappige gedichtje van Annie M.G. Schmidt me er nog een paar. Voila, een geslaagde kennismaking!
Nooit heb ik trouwens later dat plantje nog ergens teruggezien. Ik zou het ook erg knap hebben gevonden als ze hem weer tot bloei zou hebben gebracht. Als ik er één boordevol veelbelovende knoppen krijg, lukt dat me al niet en belandt hij na enkele weken bij het vuil. Al zou dat heel misschien ook door aandachtsgebrek kunnen komen... Ik moet nog maar eens vragen hoe het eigenlijk destijds met mijn bijzondere geschenk is afgelopen.
Weet je dat er wel overal gezellige vaasjes met bloemen op tafel bleken te staan bij mijn schoonmoeder? Toch opmerkelijk voor iemand die niet van bloemen houdt. In haar huis staan dan ook geen bosjes uit de winkel, maar wel narcisjes, rododendrontakjes of andere zelfgeknipte bloeisels. Ze geniet zeker van bloemen, in de tuin, in de berm, aan de bomen, maar zuinige, milieubewuste duurzaamheidsspecialist als ze is, vindt ze het zonde als er zoveel geld en energie wordt gestoken in snijbloemen die na een week alweer de kliko in gaan. 
Tot haar grote spijt, heeft haar zoon erg weinig van de duurzaamheidsprincipes van zijn moeder overgenomen. Soms heb ik daar best mazzel mee. Toen hij gister naar de supermarkt was geweest, stapte hij uit de auto (jammer) met een plastic tas (ook jammer) vol boodschappen, maar ook met een prachtige bos bloemen voor mij. Dat laatste vind ik  echt helemaal niet jammer, sterker nog: ik geniet een week lang vele uren van die kleurenpracht. Ik vind dat dat best wat mag kosten.
Mijn schoonmoeder maak ik tegenwoordig blij met een zelfgebakken cake of een lekkere maaltijd. En in de lente geven we haar een bakje met narcissen, haar lievelingsbloemen. De uitgebloeide bolletjes krijgen we steevast bij het volgende bezoekje mee naar huis om in te graven in de tuin. En bloemenliefhebber als ik ben, ga ik daar volgend voorjaar weer vele uren van genieten, met veel dank aan mijn duurzame schoonmama en onze creatieve Schepper!