Kerkje spelen

‘Ik ben het kerkje spelen zo zat! Elke week weer liedjes zingen, elke week weer een preek. Altijd maar weer hetzelfde, het raakt ons nauwelijks nog.’ Na een zondagse dienst waarin ik mocht preken (het lag niet aan mij, benadrukte hij nog snel), praatte ik nog even na met één van de leiders van deze kleine gemeente. Tjonge, wat was hij gefrustreerd! Hij wilde verandering, maar hoe? Hij wilde uit de sleur, maar hoe? Hij wilde meer van betekenis zijn als kerk, maar hoe? Op deze manier had hij er geen zin meer in, daar was hij duidelijk over.

Voor sommigen is het misschien wel een voordeel dat kerken door het corona-virus niet bij elkaar kunnen komen. Kerkgang is ineens geen vanzelfsprekende zondagse activiteit meer. Gemeente-zijn gaat niet meer automatisch. Als er al sprake was van sleur, is die in één klap doorbroken. Verandering verplicht voor alle kerken. Er moet nagedacht worden over andere vormen van verbondenheid, van ontmoeting, van bemoediging en van het delen van het geestelijke leven.

We hebben nog best mazzel in Nederland. We hebben hier geen totale lockdown en als we 1,5 meter afstand in acht nemen, mogen we tenminste de straat nog op. Dat biedt mogelijkheden. Online diensten kunnen prachtig zijn, maar missen toch de echte ontmoeting met elkaar. Preken in overvloed, liederen te kust en te keur, maar wat verlangen we naar samenzijn.

Daarom zoeken wij hier steeds naar alternatieve vormen die toch passen binnen de maatregelen van de overheid. Zo zochten we een echtpaar uit de gemeente op om in de tuin samen het Woord te lezen. We houden kleine gebedsbijeenkomsten waarbij we in de hoeken van de kamer zitten. We zingen met een groepje op zondagen bij verzorgingshuizen. Er zit ruimte tussen de zangers en tussen ons en de ramen van de ouderen, maar we prijzen samen onze God en zien elkaar. We vulden kleine potjes met beetje wijn en zakjes met een halve matze en brachten die rond aan alle gemeenteleden. Zo konden we ieder op ons eigen plek toch in verbondenheid het avondmaal vieren. En natuurlijk zijn de persoonlijke kaartjes, mails, appjes en filmpjes van diverse mensen vaak ook erg bemoedigend.

Hoe mooi is het om te zien dat op vele plekken nieuwe creatieve vormen gevonden worden om als christenen met elkaar op te trekken, om van betekenis te zijn voor elkaar en de wereld ons heen. Wanneer het leven misschien over een poosje weer gewoon wordt, laten we dan niet terugzakken in een sleur, maar laat de creativiteit blijven en laten we driedubbel gaan genieten van de ontmoeting met elkaar, die toch niet zo vanzelfsprekend is als we misschien altijd dachten. En als ik nog eens terugkom in die kleine gemeente, hoop ik mee te kunnen genieten van de verfrissende vormen van gemeente-zijn die ze vast hebben bedacht. Kerk-zijn in coronatijd is eigenlijk een soort spelen, spelen met kerk-zijn, kerkje spelen, maar dan in het echt.