Wijze lessen van een hond

‘Die eten een pond vlees per dag, dat krijg ik zelf ook niet. Ook vind ik die poep zó strontvervelend. Dus nee, echt niet!’ Manlief had een stellige mening: een hond komt er bij ons niet in. Maar ook ik kan vasthoudend zijn. Ik wilde namelijk wel heel graag een hond. Zo gezellig voor mij, zo leuk voor de kinderen, zo goed voor de lichaamsbeweging van ons allemaal.  Tegen zoveel overtuigingskracht was hij niet opgewassen en een hond kwam er dus toch. Geen pup: teveel werk; geen grote: teveel in- en output; geen schoothondje: teveel  mutsigheid. Na uren surfen op het web, vond ik op Marktplaats de ideale hond: Chico, een vijfjarige Jack Russell die een nieuw baasje zocht. Hij bleek goed te passen in ons gezin: hij houdt wel van gezelligheid, niet van regen en is minstens zo eigenwijs als wij allevijf. En weet je wie er vaak krijgertje met hem speelt en met hondenkoekjes door de tuin rent? … Juist!

Niet alleen geniet ik erg van ‘t hondje in huis, maar ik heb ontdekt dat ik ook veel van hem leren kan.  Genieten van alledaagse dingen bijvoorbeeld. Als ik vraag of hij meegaat wandelen, springt hij zo enthousiast op alsof ik zeg dat hij de loterij heeft gewonnen. Soms weet hij van gekkigheid niet wat hij moet doen. En dat allemaal voor een ommetje hier in de buurt dat we al honderden keren hebben gelopen. Een bakje brokken en een kom vers water zijn ook elke dag weer heerlijk.

Wat hij verder heel goed kan is ontvangen.  En dat zonder zich af te vragen of hij het wel verdiend heeft of misschien iets terug zou moeten doen, gewoon dankbaar aannemen wat je aangeboden wordt. Zomaar een hondenkoekje? Heerlijk! Een extra wandeling? Joepie! Een uitgebreide massage? Vooral doorgaan! Dat hij net een uur lang irritant heeft lopen blaffen? Met zijn modderpoten tegen de lichte broek van een oud vrouwtje opsprong? De kip van de buurman heeft doodgebeten? Daar denkt hij geen moment aan.

Niet in alles is de hond zo’n goede leermeester trouwens. Delen bijvoorbeeld, dat doet hij echt niet. Zelfs niet als ik hem een heel pond vlees geef. Hij hoopt alleen altijd wel dat wij met hem delen. Ook is hij niet heel dienstbaar; vuile karweitjes laat hij graag een ander doen. Al leer ik daar dan weer wat nederigheid van als ik moet bukken met een zakje. En volgens de buurman op de hoek ben ik zo een lichtend voorbeeld voor vele hondenbezitters in de buurt. Kijk eens aan, zo blijkt zelfs die vieze hondendrol nog enige waarde te hebben!