Als staken niet helpt

Soms lijkt het me heerlijk om leraar te zijn. Als je ontevreden bent, ga je staken en met een spandoek op het Malieveld staan. Als je ontevreden blíjft, ga je gewoon voor de carrièreswitch. Niemand kan je tenslotte dwingen levenslang op je vrije avond stapels correctiewerk te doen voor een hongerloontje. Verder heb je als leraar ook altijd een pasklaar antwoord op de vraag wat je doet in het dagelijks leven: je bent dus gewoon leraar.

Wanneer mij die vraag gesteld wordt, ga ik altijd een beetje stamelen. Tja, ik moeder wat, je weet wel: was, boodschappen, helpen met huiswerk enzo …  en eh… ik schrijf soms stukjes en eh… ik preek weleens en eh… ik doe wat vrijwilligerswerk en eh… 

Maar weet je dat ik nog een job heb die ik er meestal niet bij vermeld? Ik ben namelijk ook persoonlijk begeleider van iemand met een spierziekte. Een heel afwisselende, maar ook best intensieve baan. Zo regel ik bijna wekelijks zorgafspraken voor haar en ga vervolgens ook mee als taxichauffeur, gezelschapsdame en adviseur. Daarbij zorg ik tevens voor de nodige psychologische ondersteuning. Ik vul formulieren en vragenlijsten voor haar in, vraag hulpmiddelen aan, een invalide parkeerkaart, een rijbewijskeuring. Ook help ik haar met plannen van haar bezigheden, zorg dat ze elke middag rust neemt, haar grenzen bewaakt. Een hele verantwoordelijkheid allemaal en dat terwijl ik er helemaal niet voor gestudeerd heb. Misschien dat het daarom ook onbetaald is?

Het is trouwens niet alleen onbetaald, maar ook de arbeidsvoorwaarden zijn nogal belabberd: geen vakantiedagen, geen pensioenleeftijd, geen enkele mogelijkheid het contract te beëindigen, niet eens een fatsoenlijk kerstpakket.  En wat denk je? Geen vakbond die voor me opkomt! Staken is geen optie, een carrièreswitch onmogelijk en regelmatig kóst het me zelfs geld.

Desalniettemin zijn er ook meerdere pluspunten aan deze baan. Ik kom op plekken waar ik anders nooit zou komen, ik ontmoet interessante en aardige mensen, ik leer steeds weer nieuwe dingen en krijg de ultieme karaktertraining. En wie krijgt er tegenwoordig nog een vast contract? Ik ben tenminste van werk verzekerd. Verder is de patiënt gelukkig een erg leuk mens, meestal geniet ik er wel van met haar op te trekken.

Ooit komt er een dag dat het contract toch ontbonden wordt: dan krijg ik promotie en word ik bevorderd tot heerlijkheid. Geen slechte arbeidsvoorwaarden meer, maar alle gelegenheid optimaal te functioneren in ideale omstandigheden. Als ik leraar zou zijn, zou ik daar ook maar voor gaan, want totale tevredenheid bedissel je in Den Haag natuurlijk nooit en te nimmer.