Moeilijke woorden
‘Het woord
uitgeverij ken ik niet en mijn klasgenoten ook niet, dus dat ga ik niet zeggen
bij mijn boekbespreking.’ Nog even probeer ik mijn dochter te overtuigen dat ze
het toch gewoon kan zeggen omdat de juf dat graag wil horen. Maar nee, onze
kinderen zijn nu eenmaal gezegend met een dubbele portie eigenwijsheid. Zelf
houd ik trouwens ook helemaal niet van moeilijke woorden. Ik zeg liever ‘wat
naar, veel sterkte’ dan ‘gecondoleerd’ en draag gewoon ondergoed en geen
lingerie. Zou het komen omdat mijn vader vroeger zoveel uit Jip en Janneke
heeft voorgelezen? Hij kwam dan met dat dikke boek bij mijn bed zitten. Dan
mocht ik een willekeurige bladzijde noemen en dat verhaal las hij dan voor.
Genieten was dat! Annie M.G. Schmidt schrijft zo heerlijk alledaags en
gezellig! Trouwens, ik heb ontdekt dat ze in haar gedichtjes wel heel wat
moeilijke woorden gebruikt. Wie weet nu nog wat het woord slaapsalet of canapé
betekent? Maar die woorden gebruikt ze volgens mij vooral omdat het moet
rijmen. Als ik met de kinderen over het geloof praat probeer ik ook moeilijke
woorden te vermijden. Zaligheid, zelfverloochening, zielenheil, die woorden
zijn toch uit de tijd? Als we gaan eten, bidden we niet voor onze spijze, maar
gewoon voor het lekkere eten. (Bij sommige gerechten is het heel handig om de
kinderen dit zelf te laten bidden…) Mijn motto is: Gebruik zo min mogelijk moeilijke
woorden, vooral niet als het over belangrijke dingen in het leven gaat.
Uitzonderingen zijn Sinterklaasgedichten, want die moeten nu eenmaal rijmen. Nou ja, en misschien een spreekbeurt als de
juf dat nu eenmaal graag wil?
p.s. Van de
week hoorde ik een van de kinderen praten over kannibalisme. Dan maak ik ook
een nog een uitzondering: genade. Een prachtig woord, dat nooit helemaal te
begrijpen zal zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten