Hoe ik door de week rolde

Woensdag: Bij het opschudden van een dekbed stap ik achteruit op een poot van de crosstrainer. Mijn been draait, mijn knie ontspoort, ik val en gil het hele huis bij elkaar. Man en kinderen  schrikken zich het apelazarus, springen overeind en komen aangesneld.  Direct verontschuldig ik me voor mijn gejodel. Dat was toch niet nodig geweest? De kids lopen nog een jeugdtrauma op. Gelukkig is hun vader psychiater, dat scheelt.

Donderdag: Mijn knie is dik, stijf en pijnlijk, zo kan ik mijn prothese echt niet aan. Dat wordt dus een paar dagen rolstoel. Ach, ik ben wel wat gewend. Wel moet ik natuurlijk mijn afspraken buitenshuis afzeggen. Niet lopen is ook niet fietsen en autorijden. Het zielige nieuws verspreid zich als een lopend vuurtje. Bliebliep. ‘Veel sterkte!’ Bliebliep. ‘Wat naar voor je!’Bliebliep. ‘Hoe is het nu?’ Meeleven is fijn natuurlijk. Waarom heb ik dan toch de neiging om te zuchten?

Vrijdag: Wat kost alles toch een moeite vanuit de rolstoel. Ik houd maar gewoon even vakantie. Ik pak een roman, ga in een luie stoel zitten en doe de hele dag lekker niks. Dat zijn ze niet gewend hier thuis. Ze vinden het onhandig, maar…. ‘Chinees’ smaakt iedereen goed.

Zaterdag: Mijn boek is uit, de krant ook. Glansrijk win ik drie potjes Wordfeud. Gelukkig is er ook wat sensatie. Mijn vader die rondom het huis aan het klussen is, komt binnen gesneld. Hij boorde een gat in zijn hand en het bloed stroomt eruit. De verbanddoos staat buiten mijn rolstoelbereik helaas; hij moet zichzelf helpen. ’s Avonds zie ik overal bloedsporen op de handvatten van de keukenlaatjes. Die zijn voor mij nu op ooghoogte. Ik poets ze maar gauw weg voor ik van een misdrijf verdacht word. Wat een avontuur vandaag!

Zondag: Al voor de tiende keer geen kerkdienst. De gemeente kreeg voor vandaag een link naar een filmpje met een overdenking over het blijven in de liefde van Jezus. Onze waarde wordt bepaald door Zijn liefde voor ons, niet door onze productiviteit of door wat wijzelf of anderen van ons denken, werd er onder andere gezegd. Toepasselijk voor mij, maar dat is ook niet gek: de spreker was ikzelf. Een preekje opnemen kon ook zonder been en je zag er niks van.

Maandag: Ik kan niet altijd vakantie blijven houden. De wasmanden puilen uit, dus er is werk aan de winkel en vanuit een rolstoel is dat een dagvullend programma. Een extra lesje onthaasten is altijd fijn.

Dinsdag: Het thuiszitten wordt strontvervelend, dus vandaag ga ik de uitdaging maar aan. Ik ga kaas halen op de markt. Helemaal zelf. Ik hoepel op armkracht twee kilometer heen, twee kilometer terug. Ik ben bekaf als ik thuis kom, maar het is me gelukt. Knap toch, of was het dom?

Woensdag: Tja, bij elke beweging voel ik nu m’n armen. Het voordeel is, dat ik bij elke beweging me mijn succes herinner. Hopelijk loop, fiets en rij ik binnenkort weer, want anders ga ik mijn eigenwaarde nog ontlenen aan mijn topprestaties.

Een weekje op wielen, het was toch weer wat!