Als kind had ik ook niet echt het idee dat ik een bijzondere moeder had. Ze zag er niet uit als een fotomodel. Ze had geen spectaculaire hobby's. Ze ondernam geen avontuurlijke activiteiten. Ze was geen stijlvolle binnenhuisarchitecte. Ook een productieve handwerkster was ze niet echt. Soms breide ze een trui, maar daarover deed ze dan wel minstens een jaar.
Wat deed ze dan wel? Natuurlijk heel veel, voor ons, voor anderen, voor zichzelf, maar als kind ben je daar totaal niet mee bezig. Dan leef je in een wereld waarin jijzelf centraal staat. Ondertussen heb ik er wat meer zicht op, maar wat ik me vooral herinner is dat mijn moeder er gewoon was. Ze was er met een kopje thee, ze was er met een luisterend oor en ze was er voor de gezelligheid. Ik dacht dat dat normaal was, dat iedereen zo'n moeder had, maar ik besef steeds meer hoe bijzonder dat is. Niet ieder kind blijkt gezegend met zo'n moeder.
Ik hoorde eens een liedje waarin gezongen werd: 'God is mother too'. God is niet alleen een Vader, maar wil ook een moeder voor ons zijn. Ik denk dat dat klopt. Zijn naam past daar in elk geval perfect bij. Hij noemt zichzelf 'Ik Ben', Hij is een God die er is, net als een moeder.
Zal ik dat dan maar antwoorden aan de kids hier? Dat het hebben van een gewone moeder echt een feestje waard is? Dat een moeder ook iets van Gods karakter laat zien? Ach, ik doe het maar niet. Pubers houden niet van een preek en het is voorlopig toch geen moederdag. Al kan ik natuurlijk wel vast een stichtelijke toespraak voor vaderdag voorbereiden.
Een fijne moeder is een zegen. Niet iedereen heeft dat. Maar soms is er dan wel iemand die die rol heeft. Maar eerlijk gezegd als puber zag ik dat ook niet.
BeantwoordenVerwijderen