Bekijk het maar!

 

Kijken en bekeken worden. Als je daar niet van houdt, moet je niet gaan kamperen of je moet ergens een heel afgelegen, goed omheind plekje zoeken op een rustzoekerscamping. Maar als ik privacy zoek, kan ik wel in mijn eigen tuin gaan zitten, dus wij settelden ons een paar weken op een gezellig veldje op een gezinscamping. Want zeg nou zelf: mensen kijken is het leukste wat er is, toch?

Er zijn kampeerders  die wel wat weg hebben van grijze muizen: onopvallend zitten ze bij hun tentje en bekijken anderen, maar zelf springen ze niet direct in het oog. Bij die groep hoor ik niet echt. Sterker nog, ik blijk de neiging te hebben nogal op te vallen. Het begon al toen we aankwamen. Eén keer per jaar rijd ik met onze oude caravan naar de camping drie straten verderop. Ik ben dus niet echt een geoefende bestuurder. Opgelucht haalde ik adem toen ik zonder brokken het plekje had bereikt, maar gelijk kwam een buurvrouw naar mijn autoraampje gelopen. Blijk ik de caravan achterstevoren neer te hebben gezet met het deurtje naar de struiken. Oeps! Draaien dan maar en achteruit. Achteruit? Weet je dat dat zo goed als onmogelijk is met zo’n gevaarte achter je auto? Verderop heeft iemand zich met een hapje en een drankje op een stoel geïnstalleerd: dit gaat een prachtige voorstelling worden.

Toen alles dan eenmaal opgezet was, leken we bijna gewone mensen. Bijna, want toen ik naar het toiletgebouw wandelde met mijn rare loopje en kruk, gingen alle ogen weer in mijn richting en al helemaal toen ik later ook nog eens een korte broek aantrok. En ’s ochtends in mijn pyjama zonder voet in de rolstoel het hellinkje op was ik ook zeker geen onopvallend muisje. Het heeft trouwens ook voordelen zo’n opvallend been. Toen ik me moeizaam in het zwembad liet zakken, keek niemand naar mijn versleten bikini en vetrolletjes…. Aan de gezichten zie je dat mensen me wat zielig vinden. De buren zeiden dat ze het zo knap van me vonden dat ik toch ga kamperen.

Zielig? Knap? Kamperen zonder voet is vooral onhandig! (Klinkt wat raar in dit geval, maar onvoetig is natuurlijk geen woord…) Wanneer ik ’s ochtends wakker werd, me uit bed op de caravanvloer liet zakken, op mijn achterste naar het deurtje schoof, in de rolstoel klom en door het natte gras naar het toilet hobbelde, vroeg ik me wel eens af waarom ik dit nu eigenlijk doe. Maar als ik dan later met mijn plastic mok thee in het ochtendzonnetje aan een eenvoudig ontbijtje zit en zie hoe we genieten met elkaar, weet ik weer waarom: het is te leuk om niet te doen! En als ik mijn buren zie kijken, besef ik dat ik ze een grote deugd doe: ze hebben steeds weer iets interessants te zien. Want dat is toch één van de geneugten van kamperen? Lekker naar anderen kijken?

Stoppen met kamperen omdat ik zo onthand ben zonder voet? Bekijk het maar!