Waarheid?

Waarheid?

Ik houd van uitdrukkingen en gezegden en gebruik ze graag. Vaak zit er een diepe waarheid in. Neem nou het afgezaagde ‘Oost west, thuis best’. Handig om mee te schermen als de kinderen vragen om een verre vliegvakantie, maar wij geen geld hebben…. Of ‘de appel valt niet ver van de boom’, als je man een lastige eigenschap bij een van de kinderen ontdekt…. Maar nu heb ik een uitdrukking waarvan ik weiger te geloven dat ‘ie waar is. Lang geleden zag ik een aflevering van het opvoedprogramma ‘Schatjes’ waar een moeder deze uitdrukking zo serieus nam dat ze leed onder ernstige gevoelens van afwijzing en minderwaardigheid. De uitdrukking die ik bedoel is: kinderen en dronkaards spreken altijd de waarheid. Dronkaards kom ik in het dagelijks leven weinig tegen (en gelukkig maar. Of zou ik vaker moeten gaan evangeliseren in de kroeg?) Kinderen daarentegen ontmoet ik iedere dag. ’s Ochtends om 6.30 uur ontmoet ik vaak de eerste al, ’s avonds om 21.15 uur eindigt de ontmoeting met de laatste. Het zoontje van die moeder op tv riep dat zij de stomste moeder van de wereld was en dat hij wel wilde dat ze dood was. Zulke dingen roepen mijn kids soms ook, maar aangezien op die zelfde dag er vaak ook een grote hoeveelheid knuffels tegenover staan, weet ik dat ze het niet echt menen en haal ik mijn schouders maar op. Soms kunnen hun opmerkingen echter ook zere plekken raken. Bijvoorbeeld: ‘Mam, wat heb jij enorm dikke, lelijke bovenbenen, daar moet je echt wat aan doen!’ Ik ren al bijna naar de computer om te googlen op liposuctie tot mijn man hiervan hoort en me verzekert dat hij me mooi vindt en dat die bovenbenen juist zo heerlijk zacht zijn. Opgelucht concludeer ik dus maar: kinderen spreken niet altijd de waarheid. Daarom vind ik een ander spreekwoord toepasselijker voor uitspraken van kinderen: wie de schoen past, trekke hem aan. ‘Mam, jij kunt me altijd zo goed troosten.’ Die trek ik aan. ‘Mam, wil jij gaan werken? Jij kunt toch alleen de wasmachine aanzetten?’ Die past me niet, weg ermee!