Heerlijk anders

 ‘Mam, waarom heb jij nou niet gewoon een baan? Nu moest ik als enige in de klas mijn vinger opsteken toen werd gevraagd van wie de moeder niet werkt.’ ‘Dan zeg je toch gewoon dat ik spreker en schrijver ben?’ ’Poeh. Schrijven doe je alleen als hobby. En ik heb wel gezegd dat je vrijwilligerswerk voor de kerk doet hoor, maar dat is onbetaald, dat is anders.’  Anders, tja dat ben ik nu eenmaal. Mijn beperkte lijf en mijn ongebruikelijke bezigheden maken me niet echt een doorsnee-moeder.

Mensen zijn vaak verbaasd als ik vertel dat ik wel eens preek. En eigenlijk verbaast het me zelf soms ook. Regelmatig vraag ik mezelf af waarom ik dit spreken ook alweer wil. Vaak twijfel ik ook aan mezelf: wie ben ik dat ik doe? Ik geniet van de voorbereiding, maar vind het ook intensief. En spreken in het openbaar blijft een dingetje. Het is een soort worsteling, maar dan wel één met een grote wauw-factor.

Zodra ik het gedeelte lees, lijkt er een vragenvuur te exploderen in mijn hoofd. Waar gaat dit gedeelte nu echt over? Wat valt er in te ontdekken? Wat staat er in verschillende vertalingen, de grondtekst, commentaren? Geloof ik dit echt? Is dit waarheid in mijn eigen leven? Maar ook: Wauw, staat dit er? Wat is dit prachtig! Waarom heb ik dit niet eerder gezien?

En als ik dan allerlei puzzelstukjes verzameld heb en het er veel te veel blijken te zijn om allemaal te gebruiken, volgt deel twee van de worsteling. Wat wil ik overbrengen? Hoe maak ik dit tot een logisch geheel? Hoe knutsel ik hiervan een inspirerend betoog? Gebruik ik plaatjes, voorwerpen, voorbeelden? Maar als ik dan eindelijk de hoofdlijn van de preek op papier heb, ben ik blij als een kersverse moeder met haar pasgeborene.

Deel drie van de worsteling vindt plaats op zondagochtend. Weet ik wel goed genoeg wat ik ga zeggen? Ga ik niet teveel haperen in mijn zinnen? Eigenlijk ga ik toch niks nieuws vertellen? Willen mensen dit wel horen? En natuurlijk de heel belangrijke vraag: wat trek ik aan vandaag? Maar wanneer ik dan toch redelijk uit mijn woorden blijk te komen en het lukt iets van mijn prachtige ontdekkingen over te brengen aan de luisteraars, is daar toch weer die ‘wauw’. Wat bijzonder om dit te mogen doen!

Gister mocht ik weer en sprak ik over Psalm 8: over de bijzondere relatie tussen de Grote God, de Schepper van hemel en aarde, en de kleine mensen. Hoe God graag het zwakke kiest om Zijn kracht doorheen te laten werken. Ik was er zelf opnieuw door geraakt: een gehandicapte huisvrouw mag Gods Woord doorgeven. Dat is toch gewoon heerlijk anders! En gelukkig houdt Hij ook veel van tieners die vooral heel gewoon willen zijn!