We zijn net
overgestapt van de wonderlijke wereld van het Witte Huis naar het criminele circuit
rondom de Amsterdamse grachten. De dikke pil van Michelle Obama was uit en een
paar weken geleden zijn we begonnen aan een boek van Astrid Holleeder. Zo
verkennen we elke week een stukje van een wereld die we niet kennen. Ik lees, zij
luistert. Wel moet ik genoeg leven in mijn stem brengen, anders doezelt ze in
slaap en gaat ze nog wat schever in haar rolstoel hangen. Mevrouw De Groot is
namelijk erg gehandicapt. Na verschillende operaties en een hersenbloeding is
er maar weinig dat ze nog zelf kan. Met één oog t.v. kijken en met een bevende
hand het knopje van de afstandbediening indrukken. Dat is het wel zo’n beetje.
O ja, praten kan ze ook nog. Het kost haar veel moeite en ze is niet makkelijk
te verstaan, maar als je er eenmaal aan gewend bent, kun je best een gesprekje
met haar voeren. Dus dat doe ik elke week voordat ik met lezen begin.
We leven in
twee werelden. Ik in mijn gezin, zij in een verzorgingshuis, waar ze
ongelukkigerwijs is terechtgekomen op een afdeling met ouderen met dementie.
Zelf is ze 75, maar nog helemaal helder. Het eerste wat ze tegen me zei toen ik
haar voor het eerst bezocht, was: ‘Ik ben niet dement.’ Ze moest het minstens
tien keer herhalen voor een verzorgende me te hulp schoot: ‘Ze wil dat je weet
dat ze niet dement is.’ Inderdaad heeft ze alles nog goed op een rijtje en dat
wil ze graag zo houden. Regelmatig geeft ze me instructies om tubetjes crème in
de juiste volgorde te zetten en fotolijstjes te verschuiven. Ik doe het met
liefde voor haar, want wat moet het moeilijk zijn om zo opgesloten te zitten in
je eigen lijf.
En nu zijn
alle instellingen gesloten. Ik mag voorlopig niet op bezoek bij mevrouw de
Groot. Het boek moet wachten en ook zijzelf kan niets anders dan wachten tot de
deuren weer opengaan. Ik stuur haar elke week nu maar een kaartje. Er is vast
iemand die tijd heeft om het aan haar voor te lezen. Zo kan ik toch wat van
mijn wereldje (die nu ook maar klein is) bij haar binnen brengen. Verder bid ik
dat de Vader, die niet beperkt wordt door menselijke maatregelen, haar ook
namens mij omarmt met Zijn liefde.
Haar wereld,
mijn wereld, jouw wereld; samen leven we in Zijn wereld die Hij met liefde in Zijn
hand houdt. Ondanks de afstand zijn we verbonden in Hem. Een troostrijke
gedachte vind je niet?
Wat lief dat jij -normaal gesproken- deze oudere dame bezoekt. Ik overweeg hier in Duitsland ook zoiets te gaan doen want er is een verpleeghuis hier vlakbij en ik heb tijd genoeg. Als dit gedoe voorbij is, ga ik er werk van maken. Dank voor de onbewuste stimulans ;-)
BeantwoordenVerwijderenLeuk! Het is zeker een aanrader.
Verwijderen