Een andere wereld

We zijn net overgestapt van de wonderlijke wereld van het Witte Huis naar het criminele circuit rondom de Amsterdamse grachten. De dikke pil van Michelle Obama was uit en een paar weken geleden zijn we begonnen aan een boek van Astrid Holleeder. Zo verkennen we elke week een stukje van een wereld die we niet kennen. Ik lees, zij luistert. Wel moet ik genoeg leven in mijn stem brengen, anders doezelt ze in slaap en gaat ze nog wat schever in haar rolstoel hangen. Mevrouw De Groot is namelijk erg gehandicapt. Na verschillende operaties en een hersenbloeding is er maar weinig dat ze nog zelf kan. Met één oog t.v. kijken en met een bevende hand het knopje van de afstandbediening indrukken. Dat is het wel zo’n beetje. O ja, praten kan ze ook nog. Het kost haar veel moeite en ze is niet makkelijk te verstaan, maar als je er eenmaal aan gewend bent, kun je best een gesprekje met haar voeren. Dus dat doe ik elke week voordat ik met lezen begin.

We leven in twee werelden. Ik in mijn gezin, zij in een verzorgingshuis, waar ze ongelukkigerwijs is terechtgekomen op een afdeling met ouderen met dementie. Zelf is ze 75, maar nog helemaal helder. Het eerste wat ze tegen me zei toen ik haar voor het eerst bezocht, was: ‘Ik ben niet dement.’ Ze moest het minstens tien keer herhalen voor een verzorgende me te hulp schoot: ‘Ze wil dat je weet dat ze niet dement is.’ Inderdaad heeft ze alles nog goed op een rijtje en dat wil ze graag zo houden. Regelmatig geeft ze me instructies om tubetjes crème in de juiste volgorde te zetten en fotolijstjes te verschuiven. Ik doe het met liefde voor haar, want wat moet het moeilijk zijn om zo opgesloten te zitten in je eigen lijf.

En nu zijn alle instellingen gesloten. Ik mag voorlopig niet op bezoek bij mevrouw de Groot. Het boek moet wachten en ook zijzelf kan niets anders dan wachten tot de deuren weer opengaan. Ik stuur haar elke week nu maar een kaartje. Er is vast iemand die tijd heeft om het aan haar voor te lezen. Zo kan ik toch wat van mijn wereldje (die nu ook maar klein is) bij haar binnen brengen. Verder bid ik dat de Vader, die niet beperkt wordt door menselijke maatregelen, haar ook namens mij omarmt met Zijn liefde.

Haar wereld, mijn wereld, jouw wereld; samen leven we in Zijn wereld die Hij met liefde in Zijn hand houdt. Ondanks de afstand zijn we verbonden in Hem. Een troostrijke gedachte vind je niet?